مسعود رضایی بیاره

عرفان دنا

دنـــا یعنی غـزل  ، یعنی ترانه

دنا یعنی  شکوهـــی  جاودانه


دنا یعنی بلندی‌های احساس

میان  آسمانـی  بــی  کــــرانه


دنـــا یعنی بلوغ واژه‌ی عشق

میـــــان  شعرهای  عـاشقانه


دنا یعنی بلوطـی در دل سنگ

سرود ریشه در قلب  زمــــانه


دنـــــا  یعنی  میان  غربت  دل

ببویی  عـطر  پــــــاک  آشیانه


دنــا یعنی که تنها در دل شب

بباری اشک هـــای دانــه دانه


دنـــا یعنی نشینی  بـر فرازی

بخوانی  یــاریاری بـــی  بهانه


دنا یعنی  پـــرستویی  مهاجر

که پرپر می زند از شوق لانـه


دنــا یعنی بلوغ دانه‌ی عشق

میان سنگ  خــــارا تـا  جوانه


دنا یعنی شراری در دل سنگ

که بیرون  آیـــد و گیرد  زبــانه 

 

دنــــا یعنــی غریبــانه بمیری

کنــار لالـــه بی نــام و نشانه

 

دنا یعنی سکوتی خلوتی ناب

بر آری آهـی از دل عــــارفانه


دنا یعنی رضایی جنگل عشق

که می سوزد در آتش ناشیانه