مسعود رضایی بیاره

خموشانه

نیست در این باغچـــه سبزه و بوی گُلـــی

مزرعه می نــالد از این همه بــی حاصلی


تا که بر آمد سحر خش خش پـــای خــزان

پــــر زد و پـــرواز کرد ، چلچلــــه و کاکلــی


سهره خموشانــــــه و فاختــه از لانه رفت

هر دم از این سلسله مـــی رود اهل دلی


اهـــل هنر می رود خانه به دوش ای فلک

کـــی رسد این قافلـه ، شب به گدا منزلی


کس نکند یــــــــادی از نالــه‌ی مـرغ سحر

یــــــا ستم شعلــــه در لانـــــه قــرقـاولی


سهره‌ی پر سوخته دم زد و خاموش رفت

مانـــده به تـــار دلــــم ناله ی زارم ولــی