مسعود رضایی بیاره

کهنه کتاب

خــــواهم که بخوانم غـزلی ، ساز ندارم

بر بسته گلـــــــــــویم ، ره  آواز نـــــدارم


آبیست نـــــگاهت وطــن اما چه بسازم

پـــر بستهام و فـــرصت پــــرواز نــدارم


سرشارتر از حسرت دلتنـــگ غــروبیم

پـــائیزم و یک کـــــوچــهی دلباز نـدارم


همسایـــــهی دیـــوار به دیــوار ملالیم

بیگانــــه تر از یـــارم و همــــراز نـدارم


من قصهی پُر غُصهی این کهنه کتابم

پـــایـــان من افتــاده ،سرآغـــاز ندارم