شور شیرین

مسعود رضایی بیاره

شور شیرین

من کــه بی سازم و نــاساز , نـگارا تــو بساز

خــــار زیبـــا و دل آراست ، کنــــار گــُـــل نــاز

 

شور شیرین به دل و «جامه دران» آمـده ام

باربُــــد گـــونه بغل گیر  و  به چنــــگم بنـــواز

به نگاهــــی که تو دانی چـــه به ما می بکند

شعله در جــــان من انداز و وجــــودم  بـگداز

غــــزلی ساز کن از نغمـــه‌ی پُـر شور نـــگاه

کز پس پــــــرده‌ی  شهناز در آیـــم به حجــاز

تا شوم غــــرق نــــگاه تو  و دریــــای خیـــال

پلک بر هم نـــزن ای چشم تـــو آئینـــه‌ی راز

رفته‌ای ، مانده‌ام ای دوست من و خاطره‌ها

دارید این خــاطره ها ، منظـره ی چشم نواز

سهره ی بــــاغ توام  ، داغ جـــــدایی بــر دل  

بر کشم آهــــــی و گـــاهی به هـــوایت آواز ‌