یاد باد
مسعود رضایی بیاره
یاد باد
یـــاد بـــادا روزگــــاری را که بــاغی داشتیم
خوشدلی بود و صفا بود و دمـاغی داشتیم
خـــــانهی ویـــلائی و نیسان قشقایــی نبود
خــــانهای در کشتزاری و الاغـــی داشتیم
ازدهــــام پـــوچ و بـی احساس تنهایی نبود
در میـــــان لالــــه و صحرا فـــراغی داشتیم
از کف دست محبت بــــر لبـــان تشنه مان
در کنار چشمه سار و جـــو ایاغی داشتیم
هیزم مهـــــر و محبت زیــــــر پاتیــــــل دــعا
شیربهره کاسه بهره دم چـراغی داشتیم
آتش حرص و هوس با سینه هـــا بیگانـه و
داغ یاری بود اگر در سینه داغی داشتیم
گرم اگر می سوخت هیزم در اجاق خانه مان
از دل همسایه در سرما سراغی داشتیم
با پــــدر زن مهربان و حــرص میراثی نبود
بهتر از جـــــان بــرادر باجنـــــاغی داشتیم
گــــر طبیبان حریــــص و پر مـــدعایی نبود
بهر درد بــــی دوا شاه چــــراغی داشتیم
این همه گـــــرگ دغــل در بین آدمها نبود
روبهی در شهر قصه بـــا کلاغی داشتیم
شهرمان خالی ز گرگان سیاست پیشه بود
با وفا سگ بود اگر روباه و زاغی داشتیم
یــــــاد باد آن روزگــــارانی که تنها از خدا
خانـــــهای در کشتزاری و الاغی داشتیم