باغ وفا

مسعود رضایی بیاره

باغ وفا

فرصتی کو تا بگیرم لحظـــه‌ای  دامان دوست

بوسم از بی اختیـــاری دامن و دستان دوست

سر نهم در پیش پایش ، عقـــده از دل وا کنم

‌نـــالم از شب‌های تار و تیره‌‌ی هجران دوست

از خـــدا خواهم بگیرد جـان ما را بیش از این

نیست تاب و طاقت هجران بـــی پـایان دوست

خشکسال مهربانـــی کِشت جــانم را بسوخت

سال و مه رفت و نیامد نــم نــم باران دوست

دیــده بر هم می گـذارم ، تا بیاسایم ، ولــــی

جلــوه آراید به چشمم چهره‌ی خندان دوست

سهره‌ی بـــاغ وفـایم ، تــا بمیرم روز و شب

نغمه خوانی می کنم با درد بی درمان دوست‌