برف خون

مسعود رضایی بیاره

برف خون

بـــــاده هـــر شب تا سحرگاهــــان مرتب مـی کشم

جرعــــه جـــرعه گــاه گاهــی هـم لبالب می کشم

 

 هر چـــــه می ریزد به جـــامـم ساقــی بزم جـنون

دست او می بــــوسم و لاجــرعه بـر لب می کشم

 

 دل نمی گیرد قـــــرار ،  امــــّا نمــی دانـــد کسی 

آنچـه من از دست این دیوانــه هر شب می کشم

 

 داد نـــــاکامی ز کـــــی بستانـــم ای چـــرخ فــلک

آنچه بر سر می رود از چشم کـــوکب مــی کشم

 

 مشرب مـــا مهربـــــانی بـــود و عشق و دوستی

درد‌هــــــا در سینه از آثـــــار مشرب مــــی کشم

 

 طفـــــــل عقـــلم مـــی گـــریزد از دبستان غمش

دست او می گیرم و هرشب به مکتب می کشم

 

 بـی وفــــــا تصویر چشمان تـــرا هــــر نیمه شب

لابــــــــلای خاطــــراتم  بــــا مـــرکب مـــــی کشم

 

 سهره‌ی بـــی آشیانت را میـــــان بــــرف خـــــون

در شب سرد زمستانی بــه مــرکب مــــی کشم