دعا

مسعود رضایی بیاره

دعا

زنــدگی بی تـــو پُر از خاطره‌هاییست که نیست

نفسم بــی تو پُـر از عطــر هـواییست که نیست

تــا بلــــرزد دلــــم و اشک مـــن آیـــد بـه سخن

 گـوش دل منتظـر نغمــــه‌ی پاییست کــه نیست 

روز و شب بـا تو سخن گـویـم و دیـوانه صفت

همه‌ی هوش و حواسم به صداییست که نیست

صید خو کـــرده به صیـــادم و آیــم بــه شتاب

سر مـا در گــرو عهــــد و وفـاییست که نیست

نــــوشدارو نکنــــــد چـــاره‌ی شمشیر فــــراق

چــاره‌ی درد مــن از دسته دواییست که نیست

هــی دعـــا کــــردم و کس سوز صدایــم نشیند

شاید این ناحیه در دست خــداییست که نیست