خون گلاب

مسعود رضایی بیاره

خون گلاب

ما سلسله در سلسله از خــــون شرابیم

از ریشه‌ی عشقیم و ز آئینـــــه و آبیـــم

با تنــــدر دیــــوانه بــکوبیم و بــرقصیم

بـــا بــاد گریزنــده بـه هــر سو بشتابیـم

 شب‌ها که زند پرتو مه شعله بـه صحرا

بـا مـــاه بسوزیــم و بخندیـــم و بتابیــم

با سوره‌ی گـُل وقت سحر نغمه سراییـم

بــــاران و من و چلچلــه‌هـا اهــل کتابیم

بــــوی دل ما شامـــه‌ی مـی را بنــوازد

از اشک گـُــل یاسمن و خـــون گـُـــلابیم