آوای سهره

مسعود رضایی بیاره

آوای سهره

از آن روزی که در دل خانه کــردی

مــرا آتش زدی ، ویــرانــه کـــردی

سیـــه چشمانم از جـــــام نــــگاهت

چه می بود این که در پیمانه کردی

به جــز نــــامت نــدانم نــام کس را

در ایـــن پیمــانه بیهوشانــه کـردی

سر از ایــن خـواب مستی بر ندارم

به سرمستی مـــرا افسانـــه کـردی

میان گـــریه می خنــــدم شب تـــار

مرا هم شمع و هــم پــروانه کردی

سُخن مـــی گــویم و کس می نداند

چه می گـــویم ، مرا دیـوانه کردی

بـــر آمـــــد آتشیـن آوای سهـــره

مــــگر در گیسوانت شانــه کـردی

غـــــزل می ریزد از بــرگ نگاهم

از آن روزی کـه بر ما لانه کـردی