شنبه, ۳۱ تیر ۱۳۹۶، ۱۰:۲۴ ق.ظ
پر بسته
مسعود رضایی بیاره
پر بسته
گــر بــاد شوم بر تو وزیــــدن نتــــوانـم
ور نـــــاله شوم در تــــو رسیدن نتـوانم
مـن آتش افتـــــــاده به پیراهن خــــویشم
می سوزم و از شعلــــه رهیـــدن نتوانم
بر خــواسته‌ام از دل و بر مُـــژه نشستم
آن قطـــــره‌ی اشکم کــــه چکیـدن نتوانم
تا نـــوشم از آن چشم سیه جـام پیــــاپی
لب از لب پیمــانــــه بریــــــدن نتــــوانم
در بال و پرم بنگر و سنگم مـزن ای یـار
بـــا بـــال و پــر بسته پــریــــدن نتـوانم
حسرت برم از بــاد که بر رشته گیسوت
یک لحظــــه چـــرا دست کشیدن نتــوانم
سرشار ز بـــــوی تـوام و شوق شکفتن
چـــون غنچه ولــی سینه دریـدن نتوانم
خوش منظــــره‌ای بود چمنزار نـگاهت
افسوس در ایـــن سبزه چمیدن نتـــوانم
۹۶/۰۴/۳۱