بلوط خسته

مسعود رضایی بیاره

بلوط خسته

نه سپیده‌‌ای بــرآمد ،  نه فــروغی از شب تــار

نبرد رهی به حــالم ، می تلـــخ و نـــاله‌ی تــار

 

نه ز دست من بر آید ،  نه ز اشک صبحـگاحی

مگر آن نسیم گیسو ،  گـِـرهی گشاید از کـــار

 

تو کـه دل بریــدی از ما و  به دیگران سپُردی

به خیال خــود بــگو پا  ، ز دل شکسته بــردار

 

منم آن بلـــوط خسته ، کـــه شکسته و نشسته

همه سالـــه زیر برف و قــــدم تـگرگ  کهسار

 

پس از آن بهـــار کــوته کـه شکـُفتم از نگاهت

به خزان رسیده چندی همه برگ و بارم انگار

 

اگر از غبـــار پایش  به دهــان غُنچه دیــــدی

دل من، ز بوسه بـردار و به روی دیده بگذار

 

گـُـل حسرت ار شکفتی به خــزان و مـن نبودم

ز من ای نبرده بویی ز بهـار و سبزه یــاد آر