خورشید پائیزی

مسعود رضایی بیاره

خورشید پائیزی

مهتاب سر بر مـی کشد از پشت کهساری که نیست

افتــاده نــــور مــه سر  ایـــوان دلـــداری که نیست 

 

از دور مــــی بــــوسم رخ مـــه را میــــــان آسمان

با او سخن می گویم از پرتوی رخساری که نیست

 

آهـــی بر آرم گــاه گـــاه ، دلتــگم ای مهتــاب ، آه

آهسنه مـــی خوانم غزل با نغمه‌ی تاری که نیست

 

مستم ز بــــوی نـــرگس و در بین امــــواج خیـال

غــرق تماشا می شوم در چشم بیمــاری که نیست

 

سر می کشم جــامی ز نــو در پشت جامــی آتشین

سر می نهم بر شانه و زلف نگونساری که نیست

 

تنگ غــروب آمد ولـــی ،  میلی نـــدارد بر کـــند

خورشید پــائیزی دل از پشت سپیداری کــه نیست