گُل یاد

مسعود رضایی بیاره

گُل یاد

تــا گــــُل یـــاد تو از خــــاطر مـن  مـــی رویـد

هــر کـــه عاشق شود از شعر تــَرم می بـــوید

 

روح سرگشته‌ی من هــر شبی از سینه‌ی خـاک

خیــزد و نــــاله کنــــان کـــوی تـُــرا می جوید

 

غـــزلی غـــــم زده‌ام ،  حـــال مــرا مــی دانــد

مرغ پـُر بسته کــــه در کـــنج  قفس می مـوید

 

منم آن سهره‌ی سرگشته که در چشمه‌ی چشم

شعله ور می پرد از لانــــه  و پَــر مــی شوید

 

نی چـو بـر گـوشه‌ی لب مـی نهم و نـــاله کنم

نی جــدا نـــاله جــدا از تـو سخن مــی گـویـد