شعرانه(2)

شیــوه‌ی چشم تـــو هـوش از سر صهبا ببـــرد

فـــرصـت دم زدن  از چـشم تمــــــاشا ببــــــرد

 

آیــــد از یـــــال دنـــــــا بـــاد سحر رقص کنـان

کــز نسیم نــفست هــــدیه بــــه صحـــرا ببــرد

 

جان  صد غنچه  گره خورده به مویت ، نگذار

کـه نسیم ایـــن همه شعرانه بــــه یغمــــا ببرد

 

چشم عـــاشق کش  و آن کاکــُل تـُرکانـه‌ی تـو

دل بـــه غــــارت دهـــد و  دیـده به اغما بـبرد

 

با تــوام ! های که می آئی از آن سوی غــزل

نـــــگـذاری کـــــه صبا بوئــی از اینجا ببـــرد

مسعود رضائی بیاره