[جرعه‌ی نور

مه برآمــد ز دنــــــا ، روی تـرا دیــد و نشست

جرعـــه‌یی نور ز لب‌هــای تو نوشید و نشست

 

نــــازک آرای تنت دیــــد و بــــــه آزرم نــــگاه

تــوری از  نور به بـالای تـو پوشید و نشست  

 

سر کشیــــدی و سرآسیمـــه ز بـــــالا مهتــاب

خـــم شد از پنجره و روی تو بوسید و نشست

 

عُنچــــه برخـــــاست سحرگاه و بخندید به نـاز

دیـــد لب‌های تو و خنــده فـرو چیــد و نشست

 

آمد از یــــال دنـــــا بـــــاد سحر رقص کنــــان

غـــــزلی از سر گیسوی تـــو بشنید و نشست

 

نوشخنــدی کـــه ز چشمان تــــو نـوشید سحر

ریخت بر گرد لب خوشه‌ی خورشید و نشست

مسعود رضایی بیاره