بلوط خسته2

نه سپیده‌‌ای بــرآمـد، نـــه فــروغی از شبِ تــار

نَبَرد رهــی به حــالم، می تلـــخ وُ نـــالـه‌ی تــار

 

نه ز دست من بــر آید،  نـه ز اشک صبحـگاهی

مگر آن نسیم گیسو، گـِـرهـــی گشایـــد از کـــار

 

تو کـه دل زما بُریــدی و بــه دیــگری سپُردی

به خیــال خــود بــگو پــا، ز دل شکسته بــردار

 

منـم آن بلـــــوط خسته، کـــه شکسته وُ نشسته

همه سالـــه زیــر برف وُ قـــدمِ تـگرگ  کُهسار

 

پس از آن بهــار کـوتـه کــه شِکُفتم از نـگاهت

به خزان رسیده چندی همه برگ وُ بارم ای یار

 

گـُـل حسرت ار شکفتی به خــزان وُ مـن نبـودم

ز مـن ای نبرده بـویی زِ بهـار و سبزه یـــاد آر

مسعود رضایی بیاره