غروب دلتنگی

مسعود رضایی بیاره

غروب دلتنگی

بیـــا با هـــم دمــی  نـم نم بـگردیم

تمام کــــوچه را کـــم کــم بگردیـم

بیـــا پــــائیز  شورانــگیز  چنــدی 

میان کـــوچه‌هـــا با هـــم بــگردیم 

سراغ از لالـــه‌ی پــَر پــَر بـگیریم

پــی آثـــاری از مـــرهم  بـــگردیم

دمـــی بــا لالـــه‌ی حسرت نشینیم

کنــــار خــانــه‌ی شبنم بـــــگردیم

شقایـــق را به یــاد آریم و چنـدی

میان کـــوچه سار غـــم بگــردیـم

به یـــاد گـــُل درود آریـم و از پی

سکوت کـــوچه را از دم بــگردیم

بیا در کـــوچه سار بــرگ ریـزان

 پــی گـُلبرگی از مـــریم بــگردیم

غروب شهر دلتنگی قشنگ است

بیا با هــم دمــی نــم نــم بـگردیم

بال خیال

مسعود رضایی بیاره

بال خیال

خیـالت از دلــم  دل  بــر نــگیرد

خیــــالم بـــی خیـــالت پر نگیرد

نیاسایـــد خیـــــالم تــا سحرگــه

 خیـــالت را اگــر در بــر نــگیرد 

چه می خـواهد خیالت از دل من

که پای از چشم خــاکستر نگیرد

بسوزد مـرغ دل در آتش عشق

به دل بر یـــادی از دلبر  نگیرد

ز دست نــاله کـــاری بــر نیایـد

شرر در شاخ و برگ تر نگیرد

باور

مسعود رضایی بیاره

باور

سیه چشمم چهـــا بـــا ما نــکردی

مـــرا آتش زدی ، پـــروا نــکردی

نشستی بر دل و دیــــگر رهـــایم

نـــکردی تـــا مــرا رسوا نــکردی

چــه آتش‌هــا که بـا چشم سیاهت

در این ویــرانه دل بـر پـا نکردی

سرشکم حلقــه زد در چشمت اما

 در دل را بـه رویــم وا نـــکردی 

مگر مـرغان عاشق پیشه بــودی

که یک شب لانه در یک جا نـکردی

نـگفتـی بر نمــی دارم دل از تــو

دلـــــم بــاور نمـود ، امـا نکردی

آیه

مسعود رضایی بیاره

آیه

می توان پَـــر با نــگاهت  بـاز کرد

از کـــران تا بــی کران پـرواز کرد

آیــــه‌‌‌ای با رنـــگ رویائـی نوشت

می توان ازایـــن غزل اعجـاز کرد

می توان از سرو نـــاز و نـرگست

هفت شهر عشق را شیـــراز کـرد

روز اول عشق در دنیـــــا نبـــود

با نــگاهت زنـــدگی آغــــاز کــرد

  چشم وا کرد و نگاهت را که دیـد  

نغمـــه‌ی  دیــوانـگی را ساز کرد

 لب که وا کردی صدایت را شنید

 ســاز را دمساز بــــا آواز کــــرد 

چشم زیبایت غــــزل را آفـــریــد

نازهـــا در پـــرده‌ی شهناز کــرد

سهره‌ات را بین اصحــاب چــمن

شیوه‌ی چشمت سخن پرداز کرد

خاکستر

مسعود رضایی بیاره

خاکستر

کــوچه در کوچــه، دست از این دفتر ، بـاد بازیگر ، بر نمی دارد 

هر ورق از من ، مـی برد سویی، دست از این دفتر بر نمـی دارد

خش خش بـــرگ و عــابری تنهــا ، از درختــانم ، برگ می ریزد

بــاد بـــارانی،  مــی رود امــا  ، از نـــگاهـم سر،  بــر نمی دارد

در بَــرِ مغرب ، مـی رود خورشید ، بسترش پیدا ، زرد ، نارنجی

رنگ دلتنگی ، تا افـــق جــاری، چشم از ایــن بستر بـر نمی دارد

جنگل از بـرکه ، نیمه شب پُرسید، موج نا آرام در نگاهت چیست 

موج اشکش گفت ، نیمه شب مهتاب ، دل ز نیلوفر ، بر نمی دارد

کــرد خاکستر ، بی وفــا ما را ، پــا کشید از مـن ، با وفــا یـادش 

شب کـه می آیـــد، تا سحرگاهــان ، سر ز خــاکستر بر نمی دارد 

 بـــاد پائیزی ، کــوچه در کــوچه ، می رود هر سو ، با گل پرپر

می پَـــرد نــالان ، سهره و چشم از ، گلبُــن  پـرپـر بــرنمی دارد

یادگار بهار

مسعود رضایی بیاره

یاد گار بهار

ای بهـــار خُــرّم ای فصلِ دل افـرزم ، نــرو

یــــادگار هفت سین  روز نـــوروزم ، نــرو

شعلــه‌ای هستم که با نبض نگاهت  می تپم

یــا نکش در آتشم ، یا تا که می سوزم نـرو

شمع مــن ، در پــرتوت پروانگی آمــوختم

تا ز تو آئیـــن خــودسوزی بیاموزم ، نـرو

یک دل صـد پــاره دارم از نــگاهت  یــادگار

تا بمیرم دل به هم هــرگز نمی دوزم ، نرو

هر شب آیــی در خیــالم تا سپیده بـر دمــد

با خیالت می رود امروز و هر روزم ، نرو

بی آشیان

مسعود رضایی بیاره

بی آشیان

  تار و نــی دیشب به یــادت با زبــان بـی زبانی  

شکوه سردادند و می زد شعله‌ها در من نهانی

نی سرود از بی فایی ، داد و بی داد از جدایی

نــاله پیچید از فــراقت در گلـوی نغمـه خوانی 

 تار گفت از من چه دیدی مهربان از من بریدی

نــی بنالیـــد و نــدا زد ، کو وفــا کو مهربانی

آتشی مـی زد بـه جــانم تـا بسوزد استخوانـم

گر نمی کـــرد آب چشمم لحظـه‌ای پا در میانی

نی بنالیــد از نــگاهت تـار از آن چشم سیاهت

دل کشید از سینه آه و گفت شعری نـاگهانــی

مهربــان این بـی وفایـی که نهی از سر بیایی

  یــاد بــــادا از تــو و آن نـــرگسان بهبهــانـی

 تا سحرگـه از تو گفتیم شکوه کردیم و نخفتیم  

ناگهان از شاخـــه پر زد سهره‌ی بــی آشیانی

برگ و. باد (5)

برگ و باد (5)

گر نبــــودی مــاه من ، دنیـــای زیبائـی  نبود

بی تــــوانـــگاری بـــرایم هیچ  دنیــائی نبـود

خش خش پـــا گــر نبود و کوچــه سار انتظار

رقص بـــرگ و بــاد پائیـــزی تماشائــی نبود

گــر نه تــار گیسوانت ساز دل را مـی نواخت

تــار سرشار از نــوای شور و شیدائــی نبود

با خـــیالت کوچه گـردی مـی کنم شب‌های مه

ور نــه این پــائیز شورانــگیز رویائــی نـبود

بوسه بر دل می نهم ای عشق یادش می کنم

ور نـه زخـــم سینه‌ام ، زخــم گــوارائی نبود

گر نبـــودی آرزوی دیـــدنت صبحــی  دگـــر

آرزو خشکیــــده و امــروز و فـــردائی نبود

باب عشق

مسعود رضایی بیاره

باب عشق

در نــگاهم گـر نبــودی ، آسمان آبـی نبـود

لحظه‌هــا رویائی از شب‌هـای مهتابی نبـود

با خیــالت گر نمی کــردم سفر تا دوردست

لذتی در این همه شب‌های بی خوابی نبود

گـر نمی گفتم هــزاران قصه از گیسوی تو

با دل دیـــوانه ما را تـــاب بـی تـابی  نبود

مــاه من ، گر خنده‌ی نیلوفـری رنگ نبود

ایــن همه رویــا میـــان حجم تالابــی نبود

خط به خط دیدم کتاب عاشقی را نیمه شب  

غیره  فصل دلپذیـــر چشم تــو، بابی نبود

پرستوی مهاجر

مسعود رضایی بیاره

پرستوی مهاجر

ناز کن ، چندان که می خواهی مرا ویرانه کن

مـن که خـود دیوانه‌ام ، دیـوانه تر دیـوانه کن

صبحگاهــی روسری بُـگشای و در گـُلشن بیا

اشک زنبــق را در آور ، یــاس را مستانـه کن

هر شبی مهتــاب عـــاشق سر بـر ایوانت نهد

شعله‌ی گیسو بر افشان ، مــاه را پـروانه کن

تـا شقایــق بر دمــد هــر نوبهـــاری سرخ تـر

سر به صحرا می نهم در کشتنم پـروا نـه کن

ای پـرستوی مهــاجر هر کجـــا کـــردی سفر

سهره‌ی عــاشق اگر دیــدی هم آنجا لانه کن