اقیانوس آرام

مسعود رضایی بیاره

اقیانوس آرام

تا نـــگاهم محو چشمان سیه فــام تـــو شد

دفتـــر دلـــدادگی پیوسته بــا نـــام تــو شد

صبحگاهان گفت نرگس با شقایق‌های سرخ

مست و حیران از نـگاه و نـاز بـادام تــوشد

غـرقه در طـوفان چشمان سیاهت می شود

 هــر کــه  دریــادار اقیانـوس آرام تــو شد

دوختیم از بــوی یــاس وبرگ گُل پیراهنی

تا که درخــورد قــد و بــالای انـدام تو شد

مرغ عاشق پیشه دیــدی عاقبت کنج قفس

با همه زیبــا پرستی‌هــا  سرانجـام تو شد

بین امــواج نــــگاهت دل نیامــد بـاز پس

غرق در چشم تو و  دریای اوهام تو  شد

آوای سهره

مسعود رضایی بیاره

آوای سهره

از آن روزی که در دل خانه کــردی

مــرا آتش زدی ، ویــرانــه کـــردی

سیـــه چشمانم از جـــــام نــــگاهت

چه می بود این که در پیمانه کردی

به جــز نــــامت نــدانم نــام کس را

در ایـــن پیمــانه بیهوشانــه کـردی

سر از ایــن خـواب مستی بر ندارم

به سرمستی مـــرا افسانـــه کـردی

میان گـــریه می خنــــدم شب تـــار

مرا هم شمع و هــم پــروانه کردی

سُخن مـــی گــویم و کس می نداند

چه می گـــویم ، مرا دیـوانه کردی

بـــر آمـــــد آتشیـن آوای سهـــره

مــــگر در گیسوانت شانــه کـردی

غـــــزل می ریزد از بــرگ نگاهم

از آن روزی کـه بر ما لانه کـردی

من و مهتاب

مسعود رضایی بیاره

مهتاب

ماهتاب امشب چه صاف و ساده است

شایـد او هم عـــاشق و دل داده است 

امشب از مهتــــاب می پُـرسم ، چــرا

روی ایــــوان و درت افتـــــاده است

سر کشیــــد از کـــوهسـاران دنــــــا

سر بـــر ایـــوانت چــرا بنهـاده است

کاروان شب گــــــذشت و ماهتــــاب

روی بـــام خـــانــه‌ات استــاده است

بـــوی گیسویت بـــر آمــد ، آه اگــر

از سر مویت گـــــره بُـــگشاده است

هزار و یک شب

مسعود رضایی بیاره

هزار و یک شب

می‌ تـــوان از چشم تـو میخانه ساخت

لحظـــــه‌ها را تـا ابــد مستانه  ساخت

بــا هــــزار و یــک شب  گیسوی تـــو

صد هــزاران قصــه و افسانه ساخت

می تـــوان آری چـــه زیبــا می توان

 بـا نـــگاهت شعر جــاویــدانه ساخت 

گر بر افــــــروزی شبی در بـــزم دل

می توان از شمع هـم پـروانه ساخت

می تـــوان از نــاز چشمت ، آه من !

شهر شور انـگیزی از دیوانه ساخت

می تـــوان بـر شاخـــه‌ی صبــح ازل

از بـــرای خنــده‌هایت لانـــــه ساخت

گـُلبنش هـــرگــز نبینـــد رنــگ غـــم

آنکه دل بُرد از من و با ما نه ساخت

راز

مسعود رضایی بیاره

راز

هــر کسی راز نــگاهت را شناخت

 خوشترین آهنــگ دنیـا را نواخت

با صــــدای پـــای تـــو زیبـا تر از

نغمه‌هـــای جــویبار آهنگ ساخت

ساز دل یعنــی تـــرا بــا تــار اشک

لابــــلای تـرمـــه‌ی احساس بـافت

با نـــگاهت نغمـــه‌ای مــی ساختم

شعله‌ور شد نغمه و دل را گداخت

بــا صدایت می تــوان پـرواز کرد

تــا دل اسطــوره‌ و تـاریخ تــاخت

هم نفس

مسعود رضایی بیاره

هم نفس

هر که یاد از ما کنـد در این قفس ، یادش بخیر

هـم قفس باشد مرا یا هـم نفس ، یادش به خیر

ما و دل بــودیم و یـــاری نــازنین و مهربـــان

دل برفت و یار رفت از دسترس ، یـادش بخیر

یــار دانــم بـی وفایـی کرد و مهر از مـا بُریـد

دل چـه دید از من نیامـد باز پس ، یادش بخیر

 گـَل سزاوار است اگـر بر دیده بنشانی ، ولـی

 گر بگیرد دوستی با خار و خس ، یادش بخیر

مـا کـه نـوش و نیش دنیـا پشت سر بگذاشتیم

یاد بـاد از مهر یار و خرمگس ، یادش به خیر

دست صیــــاد ستم مــی بُـرد هنـــگام بهــــار

    سهره‌ی سحرآفــرینی در قفس ، یــادش بخیر    

شکوه

مسعود رضایی بیاره

شکوه

گوش کن ! زمــزمه‌ی تار مرا مـــی شنوی ؟

شکــوه‌ی تـــار و دل زار مــرا مــی شنوی؟

نفسم ، از پس ایـن دایـــره‌ی  تنـــگ قفس

نفمــــه‌ی مــرغ گـــرفتــار مرا می شنوی ؟

سنگ سنگم ز تـــن آهسته  فـرو می ریزد

گــوش کن ! نـــاله‌ی آوار مرا می شنوی ؟

بس که از دلهــــره‌ی چشم تــو لریزد دلــم

چـــاک افتاده به دیـــوار مـــرا مـی شنوی؟

سوخت پائــــبز غمت شاخـه‌ی سرسبز مرا

خش خش برگ نگونسار مـرا می شنوی ؟

گل اشک

مسعود رضایی بیاره

گل اشک

گـُـــل اشک از گریبانش  دمــی سر بــر نمــی دارد

خـــوشا آن سینه کز داغـــی هــوای نـم نمی دارد

شقایـــق را نمی دانــــم ، چه داغـی دارد اندر دل

که چون چشمان من چشمش ، نگاه پُر غمی دارد

خیـــالش بر نمـــی دارد سر از آغــــوش چشمانم

دلـــــم با یـاد  گیسویش ،  پـریشان عـــالمی دارد

به غیر از مـن که در صحرا کنــار لاله می سوزم

به گلشن هر گـُل سرخی نصیب  از همدمــی دارد

نمی روید گُــل از خــاکم و گر روید در این گلشن

نـــــگاهــی مهربـــان اما پُــر آب از شبنمـی دارد

غزل گاهی به رقص آید گهی آهسته می  گـــرید

کــه همچون سهره در سینه دل سر در گُمی دارد

باغ آتش

مسعود رضایی بیاره

باغ آتش

ای خداوندی که هستی در زمین و در زمان

 خسته‌ گشتیم از زمین و خسته‌ایم از آسمان 

کو رهــی در روشنایی ، بــاز گــردانی  مرا

مهربـــان از این سیــاهی تا به عهد باستان

در خیابانـی که نامش زندگانـی بود ، نیست

دیــگر از آئیــن مهـر و مهربــانی‌هــا نشان

  یا که برگردان مــرا در عهــد نیــکان  کهـن  

یا ز دست این زمـــان و این زمانـه وارهان

کو سیاووشی که خنـدان از میان شعلـــه‌ها

پا نهــد در بـــاغ آتش شعله گــردد بوستان

راستی مُـرد و درستی قصــه و افسانـه شد

  یــاد بــاد از مهـرگان و عهـــد یــار مهربان 

سهره سر دادی سرودی بر سر سرو سُخن

  سرو می سوزد سُخن می‌نالد از این داستان

صبح ازل

مسعود رضایی بیاره

صبح ازل

لبش شیرین تر از شهد عسل بود

نـــگاهش پــرتو صبــح ازل بود

طنین خنــده بر لب‌هــای نوشین

روان چشمه در جـوی غزل بود