نسیم آشنا

مسعود رضایی بیاره

نسیم دنا

سحرگاهی که رویم با خدا بود

نسیم آورد بــویی ، آشنـا بـود

 

دلم در پیچ و تــاب افتاد ،آری

شمیم بــوی گیسوی دنـــا بود

بارانه

مسعود رضایی بیاره

باران

هوا ابری و من سرشارم از تو

هـوا نمناک و من پُر بارم از تو

ز ابــر تیـره بر دامــان کهسار

بسی مستانه تر می بارم از تو

 

بنـــالد بلبْْـــل شیــدا به گـلشن

نهاده لالــه سر بر دوش لادن

ترا یـــاد آرم از جوبار چشمم

سرشکم بی سبب آید به دامن

کویر

مسعود رضایی بیاره

کویر

شمع دل می سوزد و عمرم به پـایان مـی رود

قطــره قطــره اشکم از بـالا به دامــان می رود

خـــاک تب دار کـــویرم ، ابــر کـز مـن بــگذرد

رگ بـه رگ تـا استخوانم بـوی بـاران می رود

بخت ما سر بر نمی دارد دمی از خواب خوش

سر ز خواب خوش که بردارد شتابان می رود

واژگـــون آلالـــه‌ای هستم کـه از نــازک دلــی

بــا نسیم انـــــدکی سر در گـریبان مـــی رود

عمر مـــا را فرصت دیـــدار فــروردیـن نبـود

برف انـــدک مایــــه هنــگام زمستان می رود

تیر خـــورده کبـــک دل بــالای کهسار دنـــا

مـی تپد بر دامنـــه اُفتــان و خیزان می رود

شقایق

مسعود رضایی بیاره

شقایق

خــرابم ، خسته‌ام ، میخانـه‌ای کو

فراغـــی ،گـوشه‌ای، پیمانه‌ای کو

دلــم بگرفت از این شهر غـم آباد

خـــرابی ، خلـوتی ، ویرانه‌ای کو

ندیـــدم خـــیر از این یـاران عاقل

ندیـــم ساده‌ای ، دیــوانــه‌ای کـو

نمی آیـــــد نـــوای بلبـــلی مست

نسیم تــــازه‌ای،  پـــروانـه‌ای کو

به چشمان و لب شبگرد عـــاشق

غــــزل‌های تـَر و دُردانـــه‌ای کو

شقایـــق دیده بر بنــد از حقــایق

سرودی ،قصه‌ای ، افسانه‌ای کو

لب خشکیـــــده‌ی گــُــل آتشم زد

عبـــــور نـــم نـــم سامانـه‌ای کـو  

اردیبهشت

مسعود رضایی بیاره

اردیبهشت

سر بِنِـــه باد سحر بـــر دامــــــن اردیبهشت

بـــوی گـــُل می آیــد از پیراهـــن اردیبهشت

روز میــلادت مبـــارک ، تا شکفتی در چمــن

لالـــه گــــون آتش گرفته خـرمن اردیبهشت

ای شقایق های وحشی ،اندک اندک می رسد

مــوسم عـــاشق کشی بـــا زادن اردیبهشت

ما خــــزانی زادگــان را  نیست دستان امید
تـــا بیندازیم گـُــل بــــر گـــردن اردیبهشت

نامت ای زیباتر از گــُل ، در غـزل پیچیده‌ام

تا بمــــاند یـــــادگاری بر تــــن اردیبهشت

دلربــــایی مـی کند از بــــاد صبح نـــوبهار

خـــار اگر رویـــد کنـــار گـُلشن اردیبهشت

سهره مــی خواند تــرانه بر فراز شاخسار

بوی گــُل مــــی آید از پیــراهن اردیبهشت

عطر یاس

مسعودر رضایی بیاره

عطر یاس

 آتش عشق تُــــرا در جان و تن پیچیده‌ام

کـوره‌ی خـورشید را در پیرهن پیچیده‌ام

تا شکوفـــا گشته‌ای بر دامــن اردیبهشت

با نسیم از بــی قراری در چمـن پیچیده‌ام

طــــرح لبخندت نشسته لایـه لایه  بر دلم

یــــادگــاران تُــرا در نستــرن پیچـــیده‌ام

ای کدامین نوبهار، آیا به خـود پیچیده‌ای

بوی این اردیبهشتی  را که من پیچیده‌ام

نغمه‌هــای سهره می آید ز پردیس غزل

عـطر یـاس دل نشینم در سخن پیچیده‌ام

نسیم رهگذر

۹۶، ۰۱:۲۹ ب.ظ

مسعود رضایی بیاره

نسیم رهگذر

نسیم رهـــــــگذر بــــودیم و رفتیـم

کنــــــار گـُــــل نیاسودیـــم و رفتیم

گهــــی آهستــه و گاهـــــی شتابان

نشیب عمــــر پیمـــودیــم و رفتیــم

چو دیدیم عشق می سوزد در آتش

بــــر آن آتش بیفــزودیــم و رفتــم

کنـــــار دار دنیـــــــا می گذشتیـــم

بفـــرما گفت : فــرمودیم و رفتیــم

ز یـــاری گــر غبــاری بر دل افتـاد

غبـــار از سینه بـــزدودیم و رفتیم

شکستیــم و گسستیــم و نشستیــم

نیـــازردیـم و فــرسودیم و رفتیــم

هر آنکس نــاروایـی گفت ، برخود

روا کـــردیم و نشنودیــم و رفتیـم

 

اگر خـــونی چــکید از نـوک مژگان  

بــه رخسار دل انـــدودیم و رفتیـم

نشان مرغ عاشق سهره این است

که مـا گفتیـم و بسرودیم و رفتیــم

گُلاب

مسعود رضایی بیاره

گُلاب

نسیم از بـــوی گـُل در پیچ و تـاب است

خـــوشا عیشی که هنــــگام شباب است

سحر مـــی گفت بلبـل بـا گـُــل ، ای یــار

سحرگـــه آمد و چشمت به خـواب است

منم دلــــداده و عــــاشق ، چــــــرا تــو

پـــریده رنــگت و حـــالی خـــراب است

بـگفت : ای عـــاشق شیـــدا نــطر کــن

 در این جامی که سرشار از گلاب است

مـــکن نـامهربـــانی بـــا مــــن ای یـــار

 بهــــــار عمر گــُل‌هــا بــا شتـاب است

سحر مــــی گفت نیلـــــوفر به مــرداب

که دور عمر ما خـــوابی بــر آب است

شب مهتــاب و ساقــــی بـــر سر لطف

همین از عمـر بــاقــی در حساب است

نــــگو فــــردا چـه می زایـد سحرگــه

نمی دانــــم ، سوالــی بی جواب است

چه می جویی در این صحرای سوزان

که هرموجی در آن مـوج سراب است

بیـــا جــــامی بنــوش و واره از غــــم

 عـــــــــلاج درد دانــــــایی شراب است

فصل پنجم

مسعود رضایی بیاره

فصل پنجم

با تـــو ای دنیـــای من ، دنیا چه زیبا می شود

لالـــه میخدد به صحرا، گـُـــل شکوفا می شود

در حصار تنـگ و تیره ، تـــا بیـاندیشم بـه تــو

زندگانــــی در نــگاهم ، بـــاغ رویــا می شود

ای پـرستوی مهاجـــــر،  تــا بیـــــایی از سفـر

جنــــگل سبز نــگاهم تـــار و تنــــها می شود

 

قــوی دریـــای خیــالم ، تا تو گـردن می کشی

ساحـــــل رویائیـــم غــــرق تمـاشا مـــی شود

لای تقویمی که فصــل پنجمش نــام تـو نیست

روز و شب بیهوده هی امروز و فردا می شود

رسم عاشقی

مسعود رضایی بیاره

رسم عاشقی

  شنیدم موسم گل لالــه می گفت

 به طعـنه با نسیم صبحــگاهـی

برو بی تابی از پروانه آمـوز

که می سوزد سراپا با نـگاهی