مسعود رضایی بیاره
سراب
بخوابیــد ای شقایــقهـــــای وحشی
که این رویای بی فــردا
سراب است
سحر مــی گفت نیلــوفـر به مــرداب
که نقش روی مـا نقشی بر آب است
مسعود رضایی بیاره
سراب
بخوابیــد ای شقایــقهـــــای وحشی
که این رویای بی فــردا
سراب است
سحر مــی گفت نیلــوفـر به مــرداب
که نقش روی مـا نقشی بر آب است
مسعود رضایی بیاره
گل و بلبل
سحرگاهـــان کــه بـــاد نوبهاری
کمند مـــوی گــُل را
شانه می زد
نــــوای سوزنـــاکــی آتـــشم زد
که بلبل شعله ور در لانه می زد
مسعود رضایی بیاره
نقاشی
قــلم آهسته لغزید و به حسرت
شنیـدم گفت در گــوش
نقَــاشی
میــان قـــاب تنگ زنــــدگانی
چه فرقی می کند باشی نباشی
مسعود رضایی بیاره
اشک غزل
چشم گیـــرای تُـــرا از چـــه بر انـگیختهاند
چــه شرابیست که بــا چشم
تــو آمیختهانـد
نـــرگس چشم خمــــارین تـُــرا نیست خـــبر
که چه سوزی به دل شعر
و غزل ریختهاند
آفت جـــــان مــن و داغ دل بـــاد صبـاست
این غـــزلواره کــه بر
دوش تو آویختهاند
ابــر چشمان مـــن و بـــاد سحرگــاه بهــار
به سرت بــوی گُــل و اشک غزل بیختهاند
ره به حــالم ببرد جــام می و نـــالهی نــی
کـــه نـــدیمان مــن و محرم فـــرهیختهاند
مسعود رضایی بیاره
خوشتر از سرو تو یک سرو سرافــراخته نیست
دل نــــدارد کــه تـــرا بیند و دل بــــاخته نیست
جــــز فـــرو ریختــن و سوختن ای مـــایه نـــاز
کار دیــــگر ز دل و دیـــــدهی
ما ساختـه نیست
تـــا مــــی عشق بـه خمخـــانهی دل ریختـــهاند
بــــادهای نـــاب تـر از
چشم تـو انـــداخته نیست
غیر از این سنگ سیه فــام که در سینهی توست
نیست حُسنی که به هر عضو تو پرداخته نیست
من یــکی شاعـــر شوریـــده و تو بـــاغ خیـــال
گـُلبنــی نیست که بر شاخــهی او فـــاخته نیست
مسعود رضایی بیاره
خون گلاب
ما سلسله در سلسله از خــــون شرابیم
از ریشهی عشقیم و ز آئینـــــه و آبیـــم
با تنــــدر دیــــوانه بــکوبیم و بــرقصیم
بـــا بــاد گریزنــده بـه هــر سو بشتابیـم
شبها که زند پرتو مه شعله بـه صحرا
بـا مـــاه بسوزیــم و بخندیـــم و بتابیــم
با سورهی گـُل وقت سحر نغمه سراییـم
بــــاران و من و چلچلــههـا اهــل کتابیم
بــــوی دل ما شامـــهی مـی را بنــوازد
از اشک گـُــل یاسمن و خـــون گـُـــلابیم
مسعود رضایی بیاره
مهتاب
تا هست مــــی و میکده ساقــــی بـه سلامت
پیمانه به لبهــــای تو
و جــــام بـــه کـامت
دیریست که از چشم سیه فام تو ای دوست
پــی بـــرده نــــــگاهم بــه مضامین
پیامت
خوش باش تو و آنکه ترا مونس جان است
کافیست مــــرا نـــوش دل از جــام کلامت
بــــگذار بسوزم کـــه سزای دلــم این است
در آتشم افکنـــــدی و رفتــی
، بــه سلامت
تا بردمـــد از شاخــــهی خشکیده گُلـــی نو
دیـــــدار مــن و چشم تـــو و
روزِ قیامت
یاد آر ز مـا هر شبی ای دوست که مهتاب
آهسته نهــــد پا بـه سر گـــوشهی بــامت
مسعود رضایی بیاره
میکده
آیینــه تر از آینــــه بـــودیـــم ، شکستیم
مستانه تـــر از بـــاد
سحرگـاه ، نشستیم
با عشق بگوئید در این کوچهی بُن بست
آن فرصت پیش آمـــده
و رفتـه ز دستیم
ای توبـــهی دوشینه بیا دیده به هــم نـِه
انگار که عهـــدی نـه
ببستیم و گسستیم
تا هست مــی و میکــــده ای ساقی بـاقی
غیر از تو نخواهیـم و بجز مـی نپرستیم
تــا هستم و هستی سر پیمانــــه سلامت
انـــگار نبودیــم و نـه انــگار که هستیم
مسعود رضایی بیاره
بار گناه
شب تاریک مـن از چشم سیاهیست که نیست
خرمنم سوخته از بــرق نگاهیست که نیست
تــا بسازد سحـــری کـــــار دلـش را شرری
چشم امیـد من از شعلـهی
آهیست که نیست
دیــدگانـم همه شب در پس ایـــن شام سیـه
سالهـــا منتـظر پـرتــو مـاهیست کـه نیست
در پس خــط غبـــاری که نــدانم به کجاست
مردم دیـدهی ما چشم به
راهیست که نیست
کوچه پس کوچهی این شهر به هم ریختهام
اثـری از گــــذر پــــای
سپاهیست که نیست
هر عقوبت کـه ببینم نه هم ازکردهی ماست
همهی درد مــن از بـار گناهیست که نیست
مسعود رضایی بیاره
دعا
زنــدگی بی تـــو پُر از خاطرههاییست که نیست
نفسم بــی تو پُـر از
عطــر هـواییست که نیست
تــا بلــــرزد دلــــم
و اشک مـــن آیـــد بـه سخن
گـوش دل منتظـر نغمــــهی
پاییست کــه نیست
روز و شب بـا تو سخن گـویـم و دیـوانه صفت
همهی هوش و حواسم به
صداییست که نیست
صید خو کـــرده به صیـــادم و آیــم بــه شتاب
سر مـا در گــرو عهــــد
و وفـاییست که نیست
نــــوشدارو نکنــــــد چـــارهی شمشیر فــــراق
چــارهی درد مــن از
دسته دواییست که نیست
هــی دعـــا کــــردم و کس سوز صدایــم نشیند
شاید این ناحیه در دست خــداییست که نیست