مسعود رضایی بیاره
حسرت
تــا از بـر تــو بــاد صبـــا مـــی گـــذرد
دانـــی چه به روزگــار ما می گذرد ؟
عاشق نشدی و گر نه می دانستی
این درد چـــگونه بــی دوا می گذرد !
گـُل یاد
در موسم گـُـل کــه روز میلادت بود
مـن بودم و در کنـــار مـن یـادت بود
با نام تو شاخه‌ای بکشتیم و کنون
گـُل داده جـوانه‌ای که همزادت بود
نهال مهر
تـا بـوی گـُل از مجــاورم مـی گذرد
تصـویر تو از مشاعــرم مـی گــذرد
صد شاخه زند نهـــال مهرت در دل
هر ثـانیه ای که بر سرم می گـذرد
نهال مهر
هنگام سحر که ژالــــــه از گـُــــل ریزد
بــــوی دل ما ز خــــاک بـر مـــی خـیزد
دانی که نگاه من به چشمانت چیست ؟
آبــی کــــه میان شعلــــه مــی آمـیزد !
اکسیر نگاه
در چشم تــو آب زندگانیست ، بیا
بــوی تو حیات جــاودانیست ، بیا
بــاز آ که دوباره عمر از سر گیرم
اکسیر نــگاه تـو جـــوانیست ، بیا
رقص شعله
بـــاز آ که دوبـــره عمر از سر گـــیرم
در وسـعت مهربــــانیت پــــر گــــیرم
چون اخگر مرده از نفس های نسیم
برخیزم و رقص شعلــه در بـــر گیرم