پایان

مسعود رضایی بیاره

پایان

بخت مــا را فرصتی  از گــــردش ایــــام نیست

عاشقان را بهره از ایــــام و جــام و کــام نیست

 

می روم صحرا به صحرا همره مجنون ، ولــی

منزلی در آخــــر ایـــن  راه نــــافرجـــام نیست

 

گفتمش در سینه مــا را جای ده ، خندیـد و گفت

سینه‌ی مــا جـــای هر دیـــوانه‌ی بــد نـام نیست

 

گفتمش در سر مرا غیر از خیالت نیست ، گفت 

جای مــــا درموج این  دریای پر اوهــام نیست

 

واژه هایت بــــــوی بــــاران بهـــاری مــی دهد

کلبــــــــه‌ام  را طــــاقت سیلاب نـــا آرام نیست

 

قطـــره قطــــره از لبانم می چــــکد خون جــگر

سرخی لب هـــای ما از بــــاده‌ی گـُل فام نیست

 

در نـــــگاه سرد او پــایــــان خـــود را دیـــده‌ام

می روم ، محتاج پیک و نــــامه و پیــغام نیست

این دل صد پــــاره  زخـــم چشم آهـــوی دناست

زخـــم تیر و ترکش و بـــرگ لب صمصام نیست

نسیم پائیز

مسعود رضایی بیاره

نسیم پاِئیز

ایّـــام  دل انـــگیز و غم انگیز منی

سرشارتـــرین بهـــار و پــائیز منی

با هر نفسی که می کشی مـی لرزم

مـن بـــرگم و تـو نسیم گـُلریز منی

انتظار

مسعود رضایی بیاره

انتظار

پا بنه بر سر چشمم ، به صفــــای قدمت

تازه کــــن داغ دلــم را به هـــوای قدمت

 

آه از لحظه که مـی آیی و لرزد از شوق

دل ناباور از آهنـــگ و صــــدای  قدمت

 

فرش کـردم در دل را که تو شاید بنهی

بر سر دیـــــده‌ی ما درد و بلای قدمت

 

ترسم ای دوست بمیریم و بمـــاند بر دل

حسرت آمــــدن و ساز و نـــوای قــدمت

 

دردمندیم و بلا دیــــده ی آفـــــات فـراق

چـــــاره کن درد جــدایی به دوای قدمت

 

منم و جــان به لب آمده ای چشم به ره

که بیفتیم به خــــاک و سر پــــای قدمت

 

دلــــم آشفته بیا و به نـــــــگاهی بسپار

کشور جان مرا زیــــــر لــــــوای قدمت

 

روزها رفت و به درگـــاه نگاهم ندمید

 ماه من جلــــوه‌ی زیبای نمـــای قدمت