بار گناه

مسعود رضایی بیاره

بار گناه

شب تاریک مـن از چشم سیاهیست که نیست

خرمنم سوخته از بــرق نگاهیست که نیست

تــا بسازد سحـــری کـــــار دلـش را شرری

چشم امیـد من از شعلـه‌ی آهیست که نیست

دیــدگانـم همه شب  در پس ایـــن شام سیـه

سال‌هـــا منتـظر پـرتــو مـاهیست کـه نیست

در پس خــط غبـــاری که نــدانم به کجاست

مردم دیـده‌ی ما چشم به راهیست که نیست

کوچه پس کوچه‌ی این شهر به هم ریخته‌ام

اثـری از گــــذر پــــای سپاهیست که نیست

هر عقوبت کـه ببینم نه هم ازکرده‌ی ماست

همه‌ی درد مــن از بـار گناهیست که نیست

دعا

مسعود رضایی بیاره

دعا

زنــدگی بی تـــو پُر از خاطره‌هاییست که نیست

نفسم بــی تو پُـر از عطــر هـواییست که نیست

تــا بلــــرزد دلــــم و اشک مـــن آیـــد بـه سخن

 گـوش دل منتظـر نغمــــه‌ی پاییست کــه نیست 

روز و شب بـا تو سخن گـویـم و دیـوانه صفت

همه‌ی هوش و حواسم به صداییست که نیست

صید خو کـــرده به صیـــادم و آیــم بــه شتاب

سر مـا در گــرو عهــــد و وفـاییست که نیست

نــــوشدارو نکنــــــد چـــاره‌ی شمشیر فــــراق

چــاره‌ی درد مــن از دسته دواییست که نیست

هــی دعـــا کــــردم و کس سوز صدایــم نشیند

شاید این ناحیه در دست خــداییست که نیست

غزل آوا

مسعود رضایی بیاره

غزل آوا

نوبهـــــار است ، دلـــــم شوق شکُفتــن دارد

غـــــــرل آوای گُـــــــل لالــــــه شنُفتـن دارد

سر نهـــــاده سر گیسوی شقایـــق گُـل اشک

داغ دل هــــم بــه دل غمــــزده  گُفتــن دارد

غنچه را گــو که چه دیدی ز دم سرد خـزان

کـــه سخن‌هــا بــه لب و میــــل نهُفتـن دارد

ژالـــه بر سینه‌ی گُـــل خفته سحرگـاه بهــار

تا ابــــد گـــو نگشا دیـــده ، کـه خُفتن دارد

یاد یارت به سر و شب همه شب تا به سحر

دانـــه دانــه گُــهر از هــر مــژه رُفتن دارد

بر سر شاخ سخن سهره غــزل مــی خواند

نــالـــه‌ی مـــــرغ دل افتـــــاده شنُفتن دارد

گل حسرت

مسعود رضایی بیاره

گل حسرت

  فــــرودین آمــد ، نیـامد نـرگس چشمان تــو  

گُـــل تماشائی نــدارد،  بـــی لب خنــدان تــو

ازسر کهسار یـــادم لحظـــه‌ای بیرون نــرفت

سایــه‌های ابــر سرگـــردان بــی بـــاران تـو

چاره‌ دارد هـر غمی ای عشق، هردردی دوا

جـــز غم دیرینه و این درد بــی درمـــان تـو

فـــرودین امد ، ولــی من مانده‌ام ای روزگار

در خـــزان سرد گــُلریزان بــی سامـــان تــو

برنرگـردی سال کهنه ، جـز گـُل حسرت نزد

سر زخــاک باغــم از آغـــاز تـا پــایــان تـــو

فرودین و تیر و دی ماهت خزانی رنگ بود

مهری از مهرت نــدیدم ، آبـــی از آبــان تو

آتش نهفته

مسعود رضایی بیاره

آتش نهفته

دیـــگر نــــوای سهره صدایــــم نمی کنــد

این مــــرغ پَـــر شکسته هــوایم نمی کنــد

ای جــــان خسته کـــه بـــر لب رسیــده‌ای

خـــواهی برو ، نــرو فرق برایـم نمی کند

مائیـــم و یـــک نفس ، بگیــرش از آن تــو  

بخشش به یک نفس که گــــدایم نمـــی کند

بر تــــار و پـــود سینه چنانــم تنیده است

کـــز نقش او، مـــرگ جــــدایم نمی کنـــد

این جام‌ها که می کشم از پی به نیمه شب

تسکین نمی دهـــنـد و دوایـــــم نمی کنـــد

با ما چــه کرده‌ای که پس از رفتنت هنوز

ایـــن آتش نهفتــــه رهایـــــم نمی کنــــد

آتش عشق

آتش عشق

مسعود رضایی بیاره

او تـــرک مــا نمــود و غمش تـــرک مــا نـــکرد

بیگانـــه گشت و یـــادی از ایـــن آشنا نـــکرد

در آتشم کشیـــد و تمــــاشا نمـــــود و رفت

وین شعله‌های سرکش و سوزان رهـا نکرد

 

گفتم مـــرا عمر گـــــرامی تــــوئــی ، دریـــغ

بــــا مــــا بسی عمر گرامـــــی وفــــا نـــکرد

با آنکه کس ز آتش عشقش چو ما نسوخت

با مـــا وفــــا نکـــرد ، نـــــدانــــم چـــرا نــکرد

دستی کـه با غــزل سر مــویش کشیده ام

بــــا گیسوان سبز بنــفشه صبـــــــا نــــــکرد

پـــــا بر دلــــم نهــــــاد  و ز آهـــم خبـــر نشد

آری شکست قلب مـــن امــــا صــــدا نـــکرد

پــــایی کــه او بـــر سر قلبـم نهـــــاد و رفت

پـــــای خـــــــزان بـــا دل آلالـــــه‌هـــا نـــــکرد