بی آشیان

مسعود رضایی بیاره

بی آشیان

  تار و نــی دیشب به یــادت با زبــان بـی زبانی  

شکوه سردادند و می زد شعله‌ها در من نهانی

نی سرود از بی فایی ، داد و بی داد از جدایی

نــاله پیچید از فــراقت در گلـوی نغمـه خوانی 

 تار گفت از من چه دیدی مهربان از من بریدی

نــی بنالیـــد و نــدا زد ، کو وفــا کو مهربانی

آتشی مـی زد بـه جــانم تـا بسوزد استخوانـم

گر نمی کـــرد آب چشمم لحظـه‌ای پا در میانی

نی بنالیــد از نــگاهت تـار از آن چشم سیاهت

دل کشید از سینه آه و گفت شعری نـاگهانــی

مهربــان این بـی وفایـی که نهی از سر بیایی

  یــاد بــــادا از تــو و آن نـــرگسان بهبهــانـی

 تا سحرگـه از تو گفتیم شکوه کردیم و نخفتیم  

ناگهان از شاخـــه پر زد سهره‌ی بــی آشیانی

برگ و. باد (5)

برگ و باد (5)

گر نبــــودی مــاه من ، دنیـــای زیبائـی  نبود

بی تــــوانـــگاری بـــرایم هیچ  دنیــائی نبـود

خش خش پـــا گــر نبود و کوچــه سار انتظار

رقص بـــرگ و بــاد پائیـــزی تماشائــی نبود

گــر نه تــار گیسوانت ساز دل را مـی نواخت

تــار سرشار از نــوای شور و شیدائــی نبود

با خـــیالت کوچه گـردی مـی کنم شب‌های مه

ور نــه این پــائیز شورانــگیز رویائــی نـبود

بوسه بر دل می نهم ای عشق یادش می کنم

ور نـه زخـــم سینه‌ام ، زخــم گــوارائی نبود

گر نبـــودی آرزوی دیـــدنت صبحــی  دگـــر

آرزو خشکیــــده و امــروز و فـــردائی نبود

باب عشق

مسعود رضایی بیاره

باب عشق

در نــگاهم گـر نبــودی ، آسمان آبـی نبـود

لحظه‌هــا رویائی از شب‌هـای مهتابی نبـود

با خیــالت گر نمی کــردم سفر تا دوردست

لذتی در این همه شب‌های بی خوابی نبود

گـر نمی گفتم هــزاران قصه از گیسوی تو

با دل دیـــوانه ما را تـــاب بـی تـابی  نبود

مــاه من ، گر خنده‌ی نیلوفـری رنگ نبود

ایــن همه رویــا میـــان حجم تالابــی نبود

خط به خط دیدم کتاب عاشقی را نیمه شب  

غیره  فصل دلپذیـــر چشم تــو، بابی نبود

پرستوی مهاجر

مسعود رضایی بیاره

پرستوی مهاجر

ناز کن ، چندان که می خواهی مرا ویرانه کن

مـن که خـود دیوانه‌ام ، دیـوانه تر دیـوانه کن

صبحگاهــی روسری بُـگشای و در گـُلشن بیا

اشک زنبــق را در آور ، یــاس را مستانـه کن

هر شبی مهتــاب عـــاشق سر بـر ایوانت نهد

شعله‌ی گیسو بر افشان ، مــاه را پـروانه کن

تـا شقایــق بر دمــد هــر نوبهـــاری سرخ تـر

سر به صحرا می نهم در کشتنم پـروا نـه کن

ای پـرستوی مهــاجر هر کجـــا کـــردی سفر

سهره‌ی عــاشق اگر دیــدی هم آنجا لانه کن

اقیانوس آرام

مسعود رضایی بیاره

اقیانوس آرام

تا نـــگاهم محو چشمان سیه فــام تـــو شد

دفتـــر دلـــدادگی پیوسته بــا نـــام تــو شد

صبحگاهان گفت نرگس با شقایق‌های سرخ

مست و حیران از نـگاه و نـاز بـادام تــوشد

غـرقه در طـوفان چشمان سیاهت می شود

 هــر کــه  دریــادار اقیانـوس آرام تــو شد

دوختیم از بــوی یــاس وبرگ گُل پیراهنی

تا که درخــورد قــد و بــالای انـدام تو شد

مرغ عاشق پیشه دیــدی عاقبت کنج قفس

با همه زیبــا پرستی‌هــا  سرانجـام تو شد

بین امــواج نــــگاهت دل نیامــد بـاز پس

غرق در چشم تو و  دریای اوهام تو  شد

آوای سهره

مسعود رضایی بیاره

آوای سهره

از آن روزی که در دل خانه کــردی

مــرا آتش زدی ، ویــرانــه کـــردی

سیـــه چشمانم از جـــــام نــــگاهت

چه می بود این که در پیمانه کردی

به جــز نــــامت نــدانم نــام کس را

در ایـــن پیمــانه بیهوشانــه کـردی

سر از ایــن خـواب مستی بر ندارم

به سرمستی مـــرا افسانـــه کـردی

میان گـــریه می خنــــدم شب تـــار

مرا هم شمع و هــم پــروانه کردی

سُخن مـــی گــویم و کس می نداند

چه می گـــویم ، مرا دیـوانه کردی

بـــر آمـــــد آتشیـن آوای سهـــره

مــــگر در گیسوانت شانــه کـردی

غـــــزل می ریزد از بــرگ نگاهم

از آن روزی کـه بر ما لانه کـردی

من و مهتاب

مسعود رضایی بیاره

مهتاب

ماهتاب امشب چه صاف و ساده است

شایـد او هم عـــاشق و دل داده است 

امشب از مهتــــاب می پُـرسم ، چــرا

روی ایــــوان و درت افتـــــاده است

سر کشیــــد از کـــوهسـاران دنــــــا

سر بـــر ایـــوانت چــرا بنهـاده است

کاروان شب گــــــذشت و ماهتــــاب

روی بـــام خـــانــه‌ات استــاده است

بـــوی گیسویت بـــر آمــد ، آه اگــر

از سر مویت گـــــره بُـــگشاده است

هزار و یک شب

مسعود رضایی بیاره

هزار و یک شب

می‌ تـــوان از چشم تـو میخانه ساخت

لحظـــــه‌ها را تـا ابــد مستانه  ساخت

بــا هــــزار و یــک شب  گیسوی تـــو

صد هــزاران قصــه و افسانه ساخت

می تـــوان آری چـــه زیبــا می توان

 بـا نـــگاهت شعر جــاویــدانه ساخت 

گر بر افــــــروزی شبی در بـــزم دل

می توان از شمع هـم پـروانه ساخت

می تـــوان از نــاز چشمت ، آه من !

شهر شور انـگیزی از دیوانه ساخت

می تـــوان بـر شاخـــه‌ی صبــح ازل

از بـــرای خنــده‌هایت لانـــــه ساخت

گـُلبنش هـــرگــز نبینـــد رنــگ غـــم

آنکه دل بُرد از من و با ما نه ساخت

راز

مسعود رضایی بیاره

راز

هــر کسی راز نــگاهت را شناخت

 خوشترین آهنــگ دنیـا را نواخت

با صــــدای پـــای تـــو زیبـا تر از

نغمه‌هـــای جــویبار آهنگ ساخت

ساز دل یعنــی تـــرا بــا تــار اشک

لابــــلای تـرمـــه‌ی احساس بـافت

با نـــگاهت نغمـــه‌ای مــی ساختم

شعله‌ور شد نغمه و دل را گداخت

بــا صدایت می تــوان پـرواز کرد

تــا دل اسطــوره‌ و تـاریخ تــاخت

هم نفس

مسعود رضایی بیاره

هم نفس

هر که یاد از ما کنـد در این قفس ، یادش بخیر

هـم قفس باشد مرا یا هـم نفس ، یادش به خیر

ما و دل بــودیم و یـــاری نــازنین و مهربـــان

دل برفت و یار رفت از دسترس ، یـادش بخیر

یــار دانــم بـی وفایـی کرد و مهر از مـا بُریـد

دل چـه دید از من نیامـد باز پس ، یادش بخیر

 گـَل سزاوار است اگـر بر دیده بنشانی ، ولـی

 گر بگیرد دوستی با خار و خس ، یادش بخیر

مـا کـه نـوش و نیش دنیـا پشت سر بگذاشتیم

یاد بـاد از مهر یار و خرمگس ، یادش به خیر

دست صیــــاد ستم مــی بُـرد هنـــگام بهــــار

    سهره‌ی سحرآفــرینی در قفس ، یــادش بخیر