مسعودر رضایی بیاره
عطر یاس
آتش عشق تُــــرا در جان
و تن پیچیده‌ام
کـوره‌ی خـورشید را در پیرهن پیچیده‌ام
تا شکوفـــا گشته‌ای بر دامــن اردیبهشت
با نسیم از بــی قراری در
چمـن پیچیده‌ام
طــــرح لبخندت نشسته لایـه لایه بر دلم
یــــادگــاران تُــرا در
نستــرن پیچـــیده‌ام
ای کدامین نوبهار، آیا
به خـود پیچیده‌ای
بوی این اردیبهشتی را که من پیچیده‌ام
نغمه‌هــای سهره می آید ز پردیس غزل
عـطر یـاس دل نشینم در سخن پیچیده‌ام
۹۶، ۰۱:۲۹ ب.ظ
مسعود رضایی بیاره
نسیم رهگذر
نسیم رهـــــــگذر بــــودیم و رفتیـم
کنــــــار گـُــــل نیاسودیـــم و
رفتیم
گهــــی آهستــه و گاهـــــی شتابان
نشیب عمــــر پیمـــودیــم و
رفتیــم
چو دیدیم عشق می سوزد در آتش
بــــر آن آتش بیفــزودیــم و
رفتــم
کنـــــار دار دنیـــــــا می گذشتیـــم
بفـــرما گفت : فــرمودیم
و رفتیــم
ز یـــاری گــر غبــاری بر دل افتـاد
غبـــار از سینه بـــزدودیم و رفتیم
شکستیــم و گسستیــم و نشستیــم
نیـــازردیـم و فــرسودیم و
رفتیــم
هر آنکس نــاروایـی گفت ، برخود
روا کـــردیم و نشنودیــم
و رفتیـم
اگر خـــونی چــکید از نـوک مژگان
بــه رخسار دل انـــدودیم
و رفتیـم
نشان مرغ عاشق سهره این است
مسعود رضایی بیاره
گُلاب
نسیم از بـــوی گـُل در پیچ و تـاب است
خـــوشا عیشی که هنــــگام
شباب است
سحر مـــی گفت بلبـل بـا گـُــل ، ای یــار
سحرگـــه آمد و چشمت به
خـواب است
منم دلــــداده و عــــاشق ، چــــــرا تــو
پـــریده رنــگت و حـــالی خـــراب
است
بـگفت : ای عـــاشق شیـــدا نــطر کــن
در این جامی که سرشار از گلاب است
مـــکن نـامهربـــانی بـــا مــــن ای یـــار
بهــــــار عمر گــُل‌هــا بــا شتـاب است
سحر مــــی گفت نیلـــــوفر به مــرداب
که دور عمر ما خـــوابی
بــر آب است
شب مهتــاب و ساقــــی بـــر سر لطف
همین از عمـر بــاقــی در
حساب است
نــــگو فــــردا چـه می زایـد سحرگــه
نمی دانــــم ، سوالــی بی
جواب است
چه می جویی در این صحرای سوزان
که هرموجی در آن مـوج
سراب است
بیـــا جــــامی بنــوش و واره از غــــم
عـــــــــلاج درد دانــــــایی شراب است
