قرن وحشت

مسعود رضایی بیاره

قرن وحشت

نـــاله و زوزه‌ی بــــاد است ، کسی می شنود ؟

سیل در خــانه فتـــادست  ، کسی مــی شنود ؟

 

رستم افتاده به چه رخش به خــون می غلتد

بر سر چـــــاه ، شغــاد است، کسی می شنود !

 

بـــوسه بـــر یــاس و گل نازدهــد بـــا دم داس

شاعــــر شهر جـــلاد است، کسی مــی شنود !

 

قرن وحشت زده بر مـــــرگ سحر مــی لـرزد

شب تاریــک نمــــــاد است ، کسی مــی شنود ؟

 

قلــــم افکنـــده بــه کاغــــذ سر خجلت در پیش

بغــض در نــوک مــداد است ،کسی می شنود ؟

 

نیست پیدا ز حرامی عسس و شحنــه‌ی شهر

گــزمه همرنگ شیــاد است، کسی می شنود !

وحشت افتــــاده به چشمان سیه فـــام غـزال

پشت هر سایــه صیاد است ، کسی می شنود

کرکس آورده هجــوم از در و دیـواره‌ی شهر

همه جــــا بــوی فساد است ، کسی می شنود

باد شب خیز

مسعود رضایی بیاره

باد شبخیز

شعر من بافه‌ی گیسوی کسی هست که نیست

غــزلم بـافتــه با مـوی  کسی هست که نیست

 

چـه کنـم ؟ عــاشق یک لالــه‌ی وحشی شده‌ام

نـگهم سوی گـُل روی کسی هست کــه نیست

 

بــاد شب خیـز دنــایم ، کــه سحرگاه بهـــار

مقصدم ناحیـه و کـوی کسی هست که نیست

 

خــــلوت جنــــگل پـــائیزم و در خـــلوت من

عطــر گیسو وهیاهـوی کسی هست که نیست

 

ای نسیم از بَر من بُگــذر و با خــویش ببر

لابــلای  نفسم بــوی کسی هست کــه نیست

کومه

مسعود رضایی بیاره

کومه

میــان کـومـه‌ی سردم چــراغی بـــر نمی سوزد

نگاهم رام  و شب آرام  و دل دیگر نمی سوزد

 

به جـز خـاکستر گـرمــی میـــان کــوره‌ی سردم

شراری بر نمی خیزد  نمی  اخــگر نمی سوزد

 

ببار ای نــم نـم بــارن به روی بــــاغ بی بـرگم

دل هـر رهگـُذاری بــر گــُل  پَرپــر نمـی سوزد

 

خزان افتاده از سردی ، مگر در بـاغ چشمانم

که اشکم  بی سبب دیگر به چشم تر نمی سوزد

 

میان پهنه‌ی چشمت ، به هــر سویی نظر کـردم

شب است اما نمی دانــم ، چرا اختر نمی سوزد

 

شب آرام است و مهتاب از فراز آسمان تــابــد

                                                 میان برکــه‌ی  چشمی کــه نیلــوفر نمی سوزد

بغض

مسعود رضایی بیاره

بغض

خـــواهم از چشم تــو و دلــهره‌هــا بنویسم

از تــو و خـاطره‌ها ، تـــذکره هـــا بنویسم

 

قسمت این بود نباشی و من از اشک غزل

روی گـُلبرگ دل از خــــاطـره‌هـــا بنویسم

 

گاهی از حسرت افتـــاده به ایــوان غروب

گاهـــی از بغضِ در و پنجــره‌هــا بنوبسم

 

کوچه دلتنگِ تماشای نگاهیست که نیست

از نــــگاه چه کسی منظـــره‌هـــا بنویسم

 

بعد مــرگم قصه‌ی مهر تو را در دل شب

روی دیـــــوار و در مقبــــره‌هـــا بنویسم