دانم که رفتهام ز دست و چو ساغر شکستهام
غـــیر از لــبت ، دل بــه شرابــی نه بســتهام
بــاران تـــو را سرود و مـــن از پشت پنجره
ای آخـــرین غـــــــزل ، بـــه تماشا نشستهام
جــز نغمــــه و شور نــــگاهت ، نمـی زنــــد
این تــــار دل شکستـه و از هـــــم گسستـهام
بعـــد از تـو و نغمــهی چشمت در این دیـــار
تنـــهاتریـن شاعــــــر بــــی دار و دستـــهام
پا بـــر دلم نهــــادی و گفتـی چــــگونـهای ؟
بنــگر به زیـر پا ، چــه بگویم ! شکستهام !
مسعود رضایی بیاره