آوای سهره

شعر و ادبیات

آوای سهره

شعر و ادبیات

شعر و ادبیات

آخرین مطالب
پربیننده ترین مطالب
محبوب ترین مطالب
مطالب پربحث‌تر

۸ مطلب در آذر ۱۳۹۷ ثبت شده است

یُرد خالی ، چشمه خــالی ، ایل و مالـُم دربـدر

نی نشان از ایـل و مـــال و نــی نشانی از کپر

 

لحظــــه‌ای آرام گـــــیر ای بــــاد شبگیر دنـــا

خـــــاک پــــای مــــادرم را تـــا بمالـم بـر بصر

 

چشم بر هم می گـذارم ، می رسد از دور دور

پُشت پَــرچین خیـــــالم  شیهـــــه‌ی اسب کـهر

 

شب کلاهــــی کــج نهــاده کـاکـُل از زیر کــلاه

بــــوی آویشن گـــرفته شانــــه و شال پــــــدر

 

از صفا سرشار مـــی آیـــد چـــو بــاران بــهار

بقچــــــه‌ای نــــــان محبت بسته بـر دور  کمر

 

یـــــاد بـــــادا یــــــاد بــــــادا یــــــاد بــــــاد !

یــار یــار و شعله و شهنامه خـوانـی تـا سحر

مسعود رضایی بیاره

۰ نظر ۲۶ آذر ۹۷ ، ۰۸:۱۷
مسعود رضایی

هر چه غرقه در نگاهت می شوم

تشنه تـر از هـر نگاهت می شوم

 

تــــا نـگردانـم نــگاه از چشم تــو

تـــا ابــــد حصر نگاهت می شوم

 

قطره‌ای افتــــاده بر دریــــای راز

مـــحو در بــحر نگاهت می شوم

 

تا نگاهم می کنی، از خــــود رها

غــرق  در قعر نـگاهت می شوم

 

دخـــــتر عـــــــطر دل اردیبهشت

دشتی از عطر نـگاهت مـی شوم

 

همسفر بــا قصه‌هــــای دور دست

عـــــابر شهر نــــگاهت می شوم

 

بیش از این از شهر قربانی نگیر

یک نــظر نـــــذر نگاهت می شود

مسعود رضایی بیاره

۰ نظر ۲۵ آذر ۹۷ ، ۰۹:۱۷
مسعود رضایی

مه برآمــد ز دنــــــا ، روی تـرا دیــد و نشست

جرعـــه‌یی نور ز لب‌هــای تو نوشید و نشست

 

نــــازک آرای تنت دیــــد و بــــــه آزرم نــــگاه

تــوری از  نور به بـالای تـو پوشید و نشست  

 

سر کشیــــدی و سرآسیمـــه ز بـــــالا مهتــاب

خـــم شد از پنجره و روی تو بوسید و نشست

 

عُنچــــه برخـــــاست سحرگاه و بخندید به نـاز

دیـــد لب‌های تو و خنــده فـرو چیــد و نشست

 

آمد از یــــال دنـــــا بـــــاد سحر رقص کنــــان

غـــــزلی از سر گیسوی تـــو بشنید و نشست

 

نوشخنــدی کـــه ز چشمان تــــو نـوشید سحر

ریخت بر گرد لب خوشه‌ی خورشید و نشست

مسعود رضایی بیاره

۰ نظر ۲۳ آذر ۹۷ ، ۱۳:۳۸
مسعود رضایی

شمع سوزانــم ، میــان شام تـــــار خــویشتن

گــریم از بـی طــاقتــی هـا در کنــار خویشتن

 

سوگواری می کنـــم در شام بی فردا،  زنــم

نـــم نـــم آبــــی ز چشمم بر مـــزار خویشتن

 

چون گل حسرت که ماه مهر میروید ز خاک

مـانده‌ام در فصـل زرد بــی بهـــار خــویشتن

 

آمـدم چون سایه و چون سایه کی بر جا نهم

جـای پـــای زندگــی  در رهــگـذار خویشتن

 

کبک دست آموزم و پرواز رفت از یـــاد مـن

مانده‌ام چون مرغ اهلی در حصار خویشتن

مسعود رضایی بیاره

 

 

 

۰ نظر ۲۰ آذر ۹۷ ، ۱۳:۳۱
مسعود رضایی

مـن غریب و دل غریب و روزگارانم غـریب

آه از این غـربت سرای روزگــــار نــا نجیب

 

ایــن تماشا را نــــگر ! در لابــــلای جمعیت

می خزد چشم یهودا روی عیسی بر صلیب

 

زهـــر نوشانــد مــرا ساقــی به دور روزگار

گاهی از دست طبیب و گاهی از دست حبیب

 

بعــد عمری آمـــــد امّــا تــا بسوزانـــد مــرا

سنگدل از من بپرسد حــال و احـــوال رقیب

 

مـی رود عمرم شتابان و نمی گــــیرد قـرار

قایـــق افـــتاده بر امــــواج آب پُــــر نشیب

مسعود رضایی بیاره

۱ نظر ۱۹ آذر ۹۷ ، ۱۳:۲۵
مسعود رضایی

بـــُگذار دمـی غــرق  تمـاشای تـو باشم

سرشار ز چشم تـو و رویــای تــو باشم

 

بـُگذار کـه چــون آینـه  ‌ای نقش فـریبـا

از خویش تهی ، غرق تماشای تو باشم

 

ای کاش کـــه در یک شب مهتـابی پـائیز

با سایه فـرو ریزم و در پـــای تو باشم

 

آن  لحظه کــه پـا بر سر برگم بـُگذاری

آوای خوشی  زیر قـــدم‌های تـــو باشم

 

مهتاب  فـرو خفت، من اینک تک و تنها

تا مـــرز جنون  بادیــه پیمای تـو باشم

مسعود رضایی بیاره

۰ نظر ۱۵ آذر ۹۷ ، ۰۸:۳۰
مسعود رضایی

برخــیز و بیـــا پیش تــو یـــک دم بنشینیم

با هــــم سخنی گفتــــه و با هــــم بنشینیم

 

زآن پیش که از شاخه بریزیم ، چو غنچه

سر پیش هــــــم آریـــم و فــراهم بنشینیم

 

جامی به لب آریم و در این گوشه‌ی خلوت

فـــــــارغ ز همــه عـــــــالم و آدم بنشینیم

 

یک دم لب این آب روان خوشتراز آن که

عمــری به خیــــــالِ لب زمــــــزم بنشینیم

 

خوب است هـــــوای دلــــم ار تنـدر تقـدیر

لختی بـــدهـــد فرصت و خُـَـــــرم بنشینیم

 

با لالــــه برقصیم بـــه کُهسار و به صحرا

بــــا زنبق سرخ و گـــُل مــــــریم بنشینیم

مسعود رضایی بیاره

۰ نظر ۱۴ آذر ۹۷ ، ۰۸:۲۸
مسعود رضایی

بــــاران سحرگـــاهم و در پـــای تو ریزم

ابـــری‌ام ودر جنـــــگل رویـــای تو ریزم

 

بگذار که از شاخه‌ی ایـن صبح دل انگیز

‌‌‌‌صد غنچه غزل چینم و در پای تو ریـزم

 

هر غنچه که می چینم از این باغ ،‌ نگارا

می بوسم و بر مـوی سمن سای تو ریزم

 

چشمان تـو دریــا‌ای و مـن نــم نم بـاران

بگذار که هر قـــطره به دریـای تــو ریزم

 

بُـــگذار کـــه تـا بــر دل هــر کس بنشیند

در هــر غـــزل از چشم فریبای تــو ریزم

مسعود رضایی بیاره

۱ نظر ۱۰ آذر ۹۷ ، ۱۳:۳۶
مسعود رضایی