چه زیبا می شود صبحی که گیسویت رها باشد
بـــه گیسویت پریشانی ، پریشانتر ز مــا باشد
بــه لبخنـــــد دل آویزت ، لبــــان غُنچــه آمیزد
گـُل افشان بــر سر پایت رهـــا دست صبا باشد
ندارد جـــلوه گل‌های تبت تـا دوش هنــدوکش
هر آنجا جــــلوه‌ی گل‌هـای تاراز و دنـــا باشد
هر آن خنیاگری خواهد نگاهت را به ساز آرد
بسوزد ساز و آوازش ، نـوایش بی نـوا باشد
بسوزان و ببر مــــا را به دامـان دنــا ، آنــجا
کــه خاکش بـــاد پائیزی به خــاکم آشنا بــاشد
مسعود رضایی بیاره
صبحگاهی هـم نــــدا خــواهد رسید
کاروان اینــــک به ما خواهد رسید
بــــاز مــی گـــردد پـــرستو از سفر
چتــر گل از ره فـــرا خــواهد رسید
غنچـــــه‌ی لب بسته لب وا می کند
بــوی لبخنــــد خــدا خــواهـد رسید
عــــاشقی ، آن فصل سبز انتــــظار
نوبتی باشد، به مـــا خـواهـد رسید
نـــــــور امیــــــداز کــــرانِ آسمان
کوچه کوچه بی صدا خواهد رسید
مسعود رضایی بیاره
نوبهـــــار آمــــد، ولــــی اینجا خــزانی دیگر است
لای ایـــــن تقویم پـــــائیزی زمــــــانی دیگر است
برگ برگ از شاخـــــه می ریزند گل‌ها روی خاک
باغبـــــانی دیـــــگر وُ بـی باغبـــانی دیـــگر است
جنــــــگلم پژمــــرده وُ آلالــــــه‌هــــایم زرد رنـگ
زنــــــدگانی دیــــگر وُ افسرده جــانی دیگر است
بانـــــگ شادی بـــر نمی آیــــد ز مرغـــــانِ چمن
نوحه خوانی دیگر است وُ نغمه خوانی دیگراست
نوبهار از بـــــــاغ مــا بُــــگذر برو جــــای دگـــر
بـــــاغ بی برگیم و بــی برگی خزانی دیگر است
مسعود رضایی بیاره
آتشی در خـــاک ما از خاک چین افتاده است
اهرمن از شرق در این سرزمین افتاده است
نوبهـاران می رسد، بر شاخسارانــم ولـــی
آفتی چــرکین وُ داغـــی آتشین افتــاده است
طرح لبخندی نمی بینم بـه لب‌ها، ای دریــغ
گیسوان آشفته وُ بر چهره چین افتاده است
کوچه خالی، دست خالی، خانه خالی،آسمان
رنگ غم ، آهنگ ماتم بر زمین افتاده است
سوز سرمــای زمستان است وُ یخبندان دی
آنچــه در جــان بهار و فرودین افتاده است
باغبـــان در خواب و آمــد لشکر باد خزان
لای بــاغ لالـــه دست لاله چین افتاده است
مسعود رضایی بیاره
آیینــه تــر از آینــــه بـــودیـــم ، شکستیم
بی تـــاب تــر از بـــاد سحرگــاه ، نشستیم
آهسته بــزن بر دلـــــم انگشت، کـه بـودیم
چـون تـار پُـر از نغمه‌ی سرشار، گسستیم
در آینــــه هـــم بِنــگرم وُ نیـــک نـــدانــم
هــر آینـــــه مشغول تمـــاشایِ کــه هستیم
آن جـــام گـــرانیم کــه از دست یکی مست
افتـــاده و بـا هــر تـکه‌ای رفتـــه ز دستیم
آه از تــو، چــه آسان به کف بــاد نهـــادی
عهدی که به سختی سر گیسوی تو بستیم
مسعود رضایی بیاره
آخـر این دیـوانه تر از من ، هلاکم می کند
از بساط زنــــدگانی پــاک، پـاکــم مـی کند
آه، می دانــم که این سیلاب وحشی عاقبت
یـــا ز خــاکم بر کند یا زیر خــاکم می کنـد
گاه جـــادو می کنــد چشمان سحر آمیز او
بـــاده‌ای در کار دل از خــون تاکم می کند
گاه چون آهـــو نهد سر بر ستیغ کوهسار
رقص بـــا کهسار وحشی بیمناکم می کنـد
تا بسوزاند مــرا شیریـنِ شهرآشوب مــن
می نــهد پیــغامی وُ از پـی بــلاکم می کند
مسعود رضایی بیاره
بُـــــگذار از این شهر پُــر از غم بِگریزم
از چهـــــره‌ی این مــردم در هـم بُــگریزم
وحشی تـــر از آنم کـه بــه محبس بنشینم
بــرخیـــزم و از عــــــــالمِ آدم بُـــــگریزم
بُــــــــگذار نفس در نفسِ بـــــادِ سحرگـاه
پَــــر گیــــرم و تــــا معبـــد شبنم بگریزم
کس با خبراز حـال کسی نیست، فـرو هـِل
تا غنچــــه بـــه یک جمع فــراهم بگریزم
کو گوشه‌ای ای خالق هستی که به عمری
ره گیــــــرم وُ از رنــــــج معمم بُـــگریزم
مسعود رضایی بیاره
