جام اول

دوستان گِرد هــــم آئید و غــزل ساز کنید

با غــــزل سوز نـی و  نغمـه هماواز کنید

لبخند

یــــادم از لبـــخندِ یــــارِ مهربـان  آید همی

از نــگاهـــم بی سبب آب روان آیــــد همی

یاد تاراز

یاد تاراز

خــــاطرم با خـــاطراتش میگساری می کند

یاد یُــــرد و یــاد یار و ایـــله باری می کند

 

می گشاید بال و پَر در سینه‎ی کــوه و کمر

نغمــه خـــوانی با نسیمِ کوهساری مـی کند

 

کبـک مست سرحــدم ، از کـوهساران دنــا

یـــاد تـــاراز و هــــوای بختیـاری مـی کنـد

 

اسپ دل وحشی نهد سر در حصار سینه‌ام

در کنـــار یُــــرد خــالی بی قـراری می کند

 

حال من را با دلم هر کس نمی داند ، مگر

آن پرستاری که شب دیوانه داری می کند

مسعود رضایی بیاره

گل اشک 2

گُل اشک

بـــاد بــــا هلهله در زلف دنـــا مــی رقصد

لالــــه هم باده به کف پیش صبا می رقصد

سایه 2

سایه

سایه‌ای رفت از کنار خانه گذشت

بی نشان آمــد و بی نشانه گذشت

 

سایــه‌ای تلــــخ در کنار آن سایه

عمر ما بـود ، بــــا زمانـه گذشت

 

چون شهابی کـه شعله‌ور گـُـــذرَد

لحظه‎ای بـــود و از کرانه گذشت

 

بر نمی آید از گلو نـوایی خـــوش

شروه خوان آمد و ترانـه  گذشت

 

بغض تلخم ، بهانـه می خـــواهـد

اشکم آمـــد بــی بـهانـه گــــذشت

مسعود رضایی بیاره

نقش فریب 2

نقش فریب

من که دنیایت نبودم ،از چــه دنیــایم شدی

انتــظار امشب و رویـــای فـــردایـــم شدی

دوستگانی

دوستکامی

سرخـــوش آن مست کـه از میکده بویی دارد

فـــــارغ از آنچــــه فــریباست ، سبویی دارد

 

بــر لبِ رود روانــی  کـــه بَـــرَد زورق عمر

جــامی از بـــاده و جــــا بـر لبِ جــویی دارد

 

غیره مـــی  را ندهد راه در این خلوت خاص

رَوَد آرامش از آن کَس کـــــه هـــویــــی دارد

 

لب فرو چیــــدن و پنهان شدن از بوی نسیم

غـُنـــچه دانـــد کــه بــه دل راز مَــگویی دارد

 

دوستگانی که دهد ساغر می مست به مست

رسم مستیست ، عــجب  رسم نــکویــی دارد

مسعود رضایبی بیاره

نم نم باران

نم نم باران

عــاقبت این سر شوریده بـه سامان نرسد

پا فرو مانـــده و این جاده بـه پایان نرسد

می نهم دست ز هر پنجره در پنجه‌ی بــاد

می دود بـاد و بـه آن موی پریشان نرسد

 

آن گیاهیم کــه در خـــــاک بیابـــان زادیم

بـه لب تشنه‌ی ما نــم نـــم بــــاران نرسد

 

نگهی کرد و نگاهم ز پی‌اش رفت، ولــی

شیرِ درمانـــده به آهـــویِ هراسان نرسد

 

آخرین سطر غزل مُردن فـــرخــزاد است

آه اگر نـــامه ز اروند بــه ایــــران نرسد

 

مسعودرضایی بیاره

کام و جام

کام و جام

در این دنیا کسی بـر ما ستم کــرد

کـــه در تقدیر مـا تقریر غـــم کرد

 

صفــــای خـــــاطرِ آن میــگساری

که با می شادخواری را عَلَم کـرد

 

نبیند رنـــگ شادی آن کسی کـــه

بساط بــاده نوشان را به هـم کـرد

 

گــوارا بادش آن جـــام و جــــلابی

که یـاد از کیقباد و جام و جَم کـرد

 

اگر کامـی دهــد یــاری ، صفا داد

وگر جامی دهـــد باری، کَرَم کـرد

مسعود رضایی بیاره

نسیم دنا

دنا

چـه نسیمیست ز بــالای دنــــــا مـــی آیـــــد

بـــــوی مینوست کــــه تا پـــای دنــا می آید