آه ای پائیز!

آه ای پائیز !

باز هــم در کوچه می آیـد صدای برگ و باد

می رود بــود و نبودم لابـــلای بـــرگ و باد

 

باز هـم بـــا خاطراتِ کـودکی سرمست، شاد

می گشایم بال و پر بر شانه‌های برگ و باد

 

باز هم اشک من و پائیز و رقص برگ زرد

در هوای بـــی قراری با هــوای برگ و باد

 

آه ای پـــائیز ! ای پـــائیزِ شور انــگیز بـاز

می بری با خــود مرا در لابلای برگ و باد

 

فصل گلریزان عـــاشق آمــد و مـا را ربود

باز بـــا آواز ابر و رقص پـــای برگ و باد

مسعود رضایبی بیاره

پائیز2

پائیز

دوستت مــی دارم از پـــائیز، حتــی بیشتر

از غــروب و بــرگ زردآویـز، حتی بیشتر

 

از  عـبور لحظه‌هــا با کاروانِ برگ و بـاد

از غــزل، از شعرِ شورانــگیز حتی بیشتر

 

دوست مـی دارم هـوای گیسوانت را ز هر

جنــــگلِ آرام و سحرآمـــیز، حتــی بیشتر

 

رفتی و بعد از تو پُر شد کوچه‌ی پائیزی‌ام

از غـروب و غـــربتی لبریز، حــتی بیشتر

 

تا بـــه یــــاد آید مرا چشمانِ مهرآمیزِ تو

مــی شوم پـــائیزِ رویـــاخیز، حتی بیشتر

مسعود رضایی بیاره