آوای سهره

شعر و ادبیات

آوای سهره

شعر و ادبیات

شعر و ادبیات

آخرین مطالب
پربیننده ترین مطالب
محبوب ترین مطالب
مطالب پربحث‌تر

۴ مطلب در فروردين ۱۳۹۹ ثبت شده است

در آن واپسین لحظـــــــه‌ی فرودین

ز مــــــژگان وی قـــــطره‌ای آتشین

 

بیفتــــــــاد وُ از اشــــک چشمان او

برآمــــد نــگاری پُـر از رنـگ وُ بو

 

سر آمــــد بــر او قصه‌ی سرنوشت

پـدیـــد آمــــد از اشکش اردیبهشت

 

پریــــزادی از تیـــره‌ی هـــور وُ مَه

نگاهش غزل خوان و چشمش سیه

 

به هر جـــــا پریچهره پـــا می نهاد

گل وُ سبزه وُ لالــــه جـــا می نـهاد

 

فــــروهشت  گیـسو،  نسیــــم سحر

به رقص آمـــــد از یال کـوه و کمر

 

ز هر شاخـــه‌ای غنچه لب باز کرد

چـــکاوک غـــزل گفتن آغـــاز کرد

مسعود رضایی بیاره

۰ نظر ۲۶ فروردين ۹۹ ، ۱۱:۵۹
مسعود رضایی

بهــــار آیـــد وُ لالــــه می پـرورد

به صحرا گــُل وُ سبزه می گسترد

 

خــــزان مـــی رسد از پـیِ نوبهار

بر آرد دمــار از گــُل وُ لالـــه زار

 

هـــر آن غنـچه خندید صبح سپید

غـروب آمــد وُ رنگ شب را ندید

 

به سعدی هــر آیینه صدهـا درود

که نیکو شنید وُ چه نیکوسرود :

 

«دو بیتم جگر کـرد روزی کباب

که مـی گفت گوینده‌ای با رباب :

 

بسی تیر وُ دیمـــاه وُ اردیبهشت

بیاید که ما خـاک باشیم و خشت

 

دریغا که مـا بی ما بسی روزگار

بر آرد گــــل وُ بشکفد نوبهار»

مسعود رضایی بیاره

۰ نظر ۲۵ فروردين ۹۹ ، ۰۹:۴۷
مسعود رضایی

بهاران آمــــد وُ باران ، غبـــار از دل نمی شویی

سُراغ از مـــا نمی گیری، نشان از مـا نمی جویی

 

لبان لالــــــه  می خنــدد، دهـــــان غنچه می بوید

چرا چون گل نمی خندی، چرا چون گل نمی بویی

 

بـــه گلشن آ کــه از چشمت گـُل و بلبــــل بیاموزد

یکی معنـــای خوش بویی یکی طرز غــزل گویی

 

خــوشا بـــادی کــه برخیزد زِ کُهسار وُ در آمیزد

شمیم بــــاد وحشی بــا، نسیمِ عــــــطر گیسویی

 

دنــــــا، بــالا بـــلا حـــالا، سراپـــا لالــه و سنبل

به تـــن داری دلارا تر، به هــر منظر ز مینویی

مسعود رضایی بیاره

۱ نظر ۲۰ فروردين ۹۹ ، ۱۳:۲۰
مسعود رضایی

بیـــا دست از سر دنیــــای مـــا بـــــردار دیــوانه

تبــــه شد عمر مــا ، ما را به خـود بگذار دیوانه

 

به تصویر خــــدا با اهــرمن بـــودی وُ پــروردی

در ایــن وحشت سرا ایــن قرن آدم خـوار دیوانه

 

چنان پُر شد زمین از نفرت و نفرین که بگریزد

طبیب از دیــــدن بیمار وُ یـــار از یـــار دیـــوانه

 

سترون مــی رسد ابــــر بهـاران وُ فـــرو ریــزد

غبــــــار از آسمان بـــر غنچـــه‌ی گلنار دیــوانه

 

بهــــار افسرده، گل پــــژمرده وُ بلبل فـرو بـرده

به زیــر بــال و پــر سر در کنار خــــار دیــوانه

 

به پایان می رسد این دور وُ در آخر فـرو مانی

نه تنها دور مـــا می چـــرخد این پـرگار دیوانه

مسعود رضایی بیاره

۱ نظر ۲۰ فروردين ۹۹ ، ۱۰:۲۲
مسعود رضایی