دردِ من از سر گذشت وُ کس نیامد بر سرم
خشت خشت افتــاده‌ام ، در زیــرِ آوارِ غمم
شهر سی سختم کــه در آغوشِ تبــدارِ دنا
روز وُ شب می لـرزم وُ در انتـظار مرهمم
خاطراتم یک به یک از خانه‌ام پَر می کشد
عاشقی‌ها می رود از لـوح خـــاطر کم کمم
بــــاد شیون می کند در پـــاره‌ی پیـــراهنم
لای باران کرده‌ام پنهان سرشکِ نـم نمــم
بُـــگذر از آغـــوشِ من بــادِ سحرگاه دنــا
مرهمی نِـــه بر تنــم، همدرد شب‌های بمم
مسعو رضایی بیاره
می خوانمت به نـاز ، نـگاهم نمی کنی
سرشار از آن چشم سیــاهـم نمی کنی
می آمدی، ز شوق به مژگان دویده‌ام
افتــــاده‌ام ز چشم، نـــگاهم نمی کنی
تنهاتـر از همیشه گــذشتم ز کـوی تـو
اشکی دگـر روانـه بـه راهـم نمی کنی
تاری به یـــادگار، ز مویت نمی دهی
دیگر وفا از تــو نخواهم ، نمی کنی !
چون خرمنی ز گل بخرامی،عزیز من
آیـــا حـــذر ز آتش آهــــم نمی کنی !
مسعود رضایی بیاره
انـــــدک انـــــدک مــی رسد آنــــک زمستانی دگر
گـــر سواری رفت، مــی آیـــــد سوارانـــــی دگـــر
همسفر بـــــا برگ ریـز از بـــاغ چشمت می روم
سبز باشی سرو مــــن تـــــا برگـــریزانـــی دگــر
نغمه خوانان یک به یک رفتند از اینجا،ای دریغ
بر نمی خیــــزد نــــوایی از غــزل خــوانی دگـــر
خــــــرم آن روزی کـــه بـــرخیـــزد نسیم نـوبهار
بر دمـــــد در سبزه زاران وُ چــــمن جــــانی دگر
حــــال دنیــــا گر چنین باشد پس از توفان نـوح
آه اگــــــر از نو نیــــــایـد بــــاز توفــــــانی دگــر
در ازل عـــهدی که بستیم با خـدا در هم شکست
با خــــــدا بــــــاید ببندیـم عــهد وُ پیمـــانی دگـر
مسعود رضایی بیاره
ابـــــری‌ام، سر مــی گذارم رویِ دیــوارِ دنا
تا ببــــارم نــرمه نــرمـه، پــایِ کهسارِ دنــا
در غـــــزل پیچیده سوزم، تــا بمانــد یـادگار
بــــوسه‌هـــــای آتشینــم روی رخسار دنــــا
بی قرارم، هـــر نفس یک سینه دارم گفتگو
با گــُلِ اشک وُ نسیم وُ خــــار وُ پیــوارِ دنـا
کبک کهسار تو بــودم، پر شکسته می روم
تـــــا نهـــم سر در کنــــارِ سنگِ کهسارِ دنا
ابری‌ام، ره ده که بگذارم سری بر سینه‌ات
لالــــــه‌ی روئیــده بــر آغـــوشِ تبــدار دنـا
مسعود رضایی بیاره
او بیــاید یـــا نیــــایــد، پیش ساغـر مانــده‌ام
پــــای ایـــن دیـوانگی تا جـــام آخر مـاندهام
کـــــوزه‌ای پُر بـاده را مانم که در بزم جنون
در کنــــارِ پــای ساقی دست بر سر مــانده‌ام
ای نسیم کــــوهساری، بُــردبــــاری را ببین
برگریزان است وُ من بر شاخه پرپر مانده‌ام
می رسیم آیـــا بـه هم! هـان ای کدامین آرزو
مانده‌ای آن سو و من در سوی دیگر مانده‌ام
بر سرآمد مهر، آبان را هم آب از سر گذشت
لالـــه‌ی حسرت منــم، در دست آذر مــانده‌ام
مسعود رضایی بیاره
بُگشا پـر و بـــالم را ، آزاد و رهـــایم کــن
پروانـــه شدن خــواهم، از پیلـه جـدایم کن
با این شب یلـــدایی ، یلداتر از این خواهی
هـــان ای شب آشفته، برخیز، رهــایم کن
راه نفسم بستــه، در کــــار نـفس یــک دم
ای بــــاد سحرگاهی از بـــوی دنـــایم کــن
از نغمه گریــــزانی ، از عشق چـه میدانی
برخیز و رها یک دم از چون و چرایم کن
کس نشنود از این جـــا، آهنــگ حـزینم را
ای بلبل پــر بسته، بــــاری تــو صدایم کن
مسعود رضایی بیاره
بــــه دو چشمان تــــو وُ صبــــحِ دل انــــگیز قسم
بـــه قـــــــدمهـــای تـــو وُ کـــوچــــهی گلریز قسم
مرغ شب خسته شد از شکوه‌ی من شب همه شب
بـــه شب وُ زمــــــزمـــه‌ی مُــــرغِ شبـاویـــز قسم
پُــــرم از بـــــویِ گُــــل وُ عـــــطرِ سحرگاهِ دنــــا
بـــه نفس هــــــای تــــو وُ بــــــادِ سحر خیز قسم
تپشِ اشک بــــــه مُـــــــژگانِ دلــــی سوختــــهام
به صــــــــدای تـــــو وُ آهنـــــــگِ دل آمـــیز قسم
لالـــــــهی حسرتم وُ نــم نــــم بــــــاران خــــزان
بـــــه دو چشمــانِ تـــــو وُ حـضرت پــــائیز قسم
مسعود رضایی بیاره
ای کاش غبـــــــاری ز نـــــــگاهم بتــــکانی
بر بــــــرگ غـــــزل ژالــه‌ی صبحی بنشانی
بیمـــار تـــــــوام، کـاش طبیبانــــه بیـــــایـی
از جــــــام نــــگاهت بــه نـــــگاهم بچـکانی
حیف است در این صبح غزل ریز ز چشمت
جـــامی نـــدهــی، جرعـــه‌ی شعری نستانی
نشکفت مرا غنچــــه‌ی امیـــد و دگــــر بـــار
من مــــانده‌ام و شاخـــه‌ی زردی ز خـــزانی
ای نغمــــه تر از نـــم نــــم بـــاران بهـــاری
ای کاش بـر این جنـــگل خــکشیده بخـوانی
مسعود رضایی بیاره
بیا چون شعله خرمــن سوز تا پــروانهات بـاشم
در افــکن آتشم بر دل، که من دیـوانه‌ات بـــاشم
بلرزان ارگ و بــرگم را کـه روی هـم فرو ریزم
بر آوارم قـــدم بُـــگـــذار، تـــا ویــرانـه‌ات باشم
گـــره بـــر بسته‌ام خـــود را به پــای باد پائیزی
اگــر دستم دهــد یک مو سری بر شانه‌ات باشم
بده جامی زِ من بستان به راه وُ رسم سرمستان
که هـــم پیمانـــه‌ام باشی وهــم پیمـــانه‌ات باشم
نمی مانــــد به جــــا از مــا بجز افسانهای باز آ
کـــه تـو افسانهام باشی و مــن افسانه‌ات باشم
مسعود رضایی بیاره
باغبــــان، سخت نــگیر بـــر سر بـــی سامــانم
دیــــرگاهیست کـــه مــــــن ساکــن این بُستانم
دل خوشم من به همین شاخه‌ی کوچک، گاهی
به تمـــاشا بنشینم ، غـــــــزلی مـــی خــــوانم
شور گل می نـــگذارد که در این باغ، خموش
بنشینم،چـــــــه کنـــــم؟ عــــــاشق نافـــرمـانم
نفمه بر شاخــه‌ی گل شیوه‌ی مـرغ چمن است
باغبـــانـــــــا نـکن آواره از ایــــــــن دامـــانم
ای پرستو کــــه ز بــــــالای قفس مــی گـذری
حسرتِ پَــــر زدنــــــی دارم وُ هــــم نتــــوانم
مسعود رضایی بیاره
