ساز مــن امشب خــــدا را بـا دلم دم ساز بـــاش
هـــم نشینی سازگــار وُ همـدمی هم راز بـــاش
تا بـــه یــاد آرم نـــگاهی یـا کـه آهــی می کشم
آتشی در گــوشه‌هـــای شور یــا شهنــاز بــاش
می رسد جــایی کـه من بــر سیم آخـر می زنـم
بال و پَر می خواهم آنجا، ساز نه، پرواز باش
تـــار و پــودم را بسوز و هستی‌ام بر بـــاد ده
گاه گاهی نــاز و گــــاهی شعلــه در آواز بـاش
یــاریـاری بـر نمی خیزد ز یـــاری، هی هوار!
کبـــک کُهسار دنـــــا تــا رشته‌ی تاراز بـــاش
مسعود رضایی بیاره
خاک باران خورده،عطر کوچه‌ها یادش بخیر
کفش‌هــای کهنـه، گاهی تـا به تـا یادش بخیر
در کنـــــار شعلــــه رزم رستم وُ اسفنـــدیــار
دادم ای بیدادِ مـیرزا مصطفی یـادش بـه خیر
دست‌هـای پینـــه بسته سر بــه سوی آسمان
گفتگــوی عـاشقانه بـا خــــــدا، یــادش بخیر
صبحگاهان عطر نان وُ پیچکِ تــــابیــده بـر
خانـه‌هـای بی حصار وُ بـا صفا یــادش بخیر
آه ای بــــر بـــاد رفتـه روزگارِ خــوش دلـی
یـاد بـاد آن روزها، آن روزهــا یــادش بخیر
مسعود رضایی بیاره
استکانـی غـــــزل وُ بـرگ گلی مــا را بس
نفسی همنفسِ اهـــــلِ دلـــــی مــــا را بس
زِ مــی وُ میــکده وُ ساغــرِ نوشین جهان
گاه گاهــی زِ نـگاهی غــــزلی مـــا را بس
عُــمر کـــوتــه، نفسم تنـــگ ، ره آز دراز
تــوشه از خـــرمن مویت بغلی مـا را بس
قصه کـوتـــه، ز افسانــه و افسون جـهان
نُقلِــی از بــوسه و نَقـــلِ مَتـَلی ما را بس
مانده‌ام عطر گل وحش چه ریزم به غزل
از نـــگاه تــو وُ چشمت مثلی مــا را بس
مسعود رضایی بیاره
نه سپیده‌‌ای بــرآمـد، نـــه فــروغی از شبِ تــار
نَبَرد رهــی به حــالم، می تلـــخ وُ نـــالـه‌ی تــار
نه ز دست من بــر آید، نـه ز اشک صبحـگاهی
مگر آن نسیم گیسو، گـِـرهـــی گشایـــد از کـــار
تو کـه دل زما بُریــدی و بــه دیــگری سپُردی
به خیــال خــود بــگو پــا، ز دل شکسته بــردار
منـم آن بلـــــوط خسته، کـــه شکسته وُ نشسته
همه سالـــه زیــر برف وُ قـــدمِ تـگرگ کُهسار
پس از آن بهــار کـوتـه کــه شِکُفتم از نـگاهت
به خزان رسیده چندی همه برگ وُ بارم ای یار
گـُـل حسرت ار شکفتی به خــزان وُ مـن نبـودم
ز مـن ای نبرده بـویی زِ بهـار و سبزه یـــاد آر
مسعود رضایی بیاره
سر بِنــه بر سینه‌ی مــن، تـــار، یــارِ مهربـانم
می نـوازم گیسوانت، مـی زنی آتش بـه جــانم
یـــادم آری از نــــگاهی، آتشی از گرمــگاهی
نغمه نغمه نرمه نرمـه می رسد تــا استخوانم
جنــگلم آتش گـــرفته، لانـــه‌ام بــر بـــاد رفته
کبـــک مستی عاشقانـــه، پر نـــزد در آسمانم
بـــادِ شب خیزِ دنـــا کـــو، آن نسیم آشنا کـــو
تا از ایـــن بیگانـــگی‌ها، گاه گاهــی وارهـانم
من به لطف گیسوانت ، آن نگاه نغمه خوانت
سهره‌ای سحر آفرین وُ شاعری شیرین زبانم
مسعود رضایی بیاره
دیشب کـه سرنهــادی، بر شانهی خـیالم
بـوی غـزل گـــرفته، کــاشانـه‌ی خیــالم
عاشق تر از همیشه رقصید تـا سحرگه
در حلقه‌های شعله، پـــروانــه‌ی خیـالم
از موج گیسوانت شایــد گــذشته، دارد
ابـر غـــزل سرایــی، سامانــه‌ی خیــالـم
لـب بـرنـــدارم از آن لب هـــای آتشینت
ای جام اگــر بسوزی میخـانــهی خیـالم
با دانـه دانـه اشکم تابیدم این غــزل را
در حلقه حلقه مویت، دُردانــه‌ی خیـالم
باز آی و با نگاهی،از جام چشم مستت
پُر کـن دوباره از مـی، پیمانـه‌ی خیالم
مسعود رضایی بیاره
غـــزل، دنیــا دگـر دنـیایِ ما نیست
در این بیگانه با ما، جای ما نیست
زِ اشکِ کــــــــــودکانِ دل شکسته
گذشتن، مقصد وُ مـأوای ما نیست
جهــــان دیـــوانـگی از سر گرفتـه
هــــــزاران لالــــه‌یِ پَـرپَـر گرفتـه
ز دود آه وُ بیـــــــــداد ستم گـــــر
گلستان رنـــگ خـــاکستر گــرفتـه
نشاطــی بــر نمی خیــزد ز کــویی
نه امیــدی، نه لبخندی ، نـه بویی
نـه بــر می خیـزد آهنگی طربناک
بــه لب‌هــــا در میـــان گفتــگویـی
مسعود رضایی بیاره
بــه سرِ زلف تـــو سوگنــــــد وُ نسیم سحری
به همان لحظه که از کوچه‌ی دل می گـــذری
بــه همان آیـــه که در آینـــه هنــــگام سحر
می کشی شانه و بر شانهی به آن می نگری
به وفـائی که نکردی و به اشکی که به خاک
ریخت آرام وُ تـــو زیـــر قـــدمت مــی سپری
بــه پــریشانـیِ گیسوی تــو وُ بــــــــاد بهــار
نیست در شهر نـــگاهت ز مـــن آواره تــری
از تو یـاد آرم و آهسته به خـــود مــی گـویم
چــه کنــم شکوه که نـــامم ببری یـــا نبری
مسعود رضایی بیاره
گوش کـن ! زمزمه‌ی تــارِ مرا می شنوی؟
لای هـر پـــرده شبِ تـارِ مــرا مـی شنوی؟
پشت این زمـزمه و شکوه‌یِ آهنگ حـزین
شرح ویــــرانی وُ آوارِ مــرا مـــی شنوی؟
نفسم، در پسِ ایــن دایــــرهی تنــگ قفس
نالـــــه‌ی مــرغ گـرفتـــارِ مـرا می شنوی؟
گاه در گـوشه‌ی عُشاق و گهی گاه سه گاه
دودِ پیچیــده بـه نـی زارِ مــرا می شنوی؟
شور در پـــرده آخر چـو درآیــد بــه سخن
آهِ ای یــــار به یـــاد آرِ مــرا مـی شنوی؟
مسعود رضایی بیاره
