بهارم را خـــزان کردی، نــکردی؟
مرا پژمرده جان کردی، نــکردی؟
نــــگفتی می نــرنجـــــانـم دلت را
ولی با دل همان کردی، نــکردی؟
دلــــــم را بـــر سر آتش نهــــادی
نمک هم روی آن کردی، نکردی؟
بــه رغـــم دوستی از ما بُریـــدی
وفـا بـا دشمنان کردی ، نکردی؟
کمانی را کــه من دادم بــه دستت
مـرا آخـر نشان کردی ، نـکردی؟
مسعود رضایی بیاره
دیریست در این گوشه بهارش نه بهار است
آلالـه و گل خــوار وُ چمن در کف خــار است
گفتی کـــه زده سبزه‌ی نــو خیمــه بـه صحرا
پژمــرده دلان را به گل وُ سبزه چـکار است
جــــز لالـــه‌ی اشک وُ گل حسرت چه بروید
باغی که در آن بــاد خـزان مشعله دار است
بانــــگی نـــزنـــد از تــــه دل بلبـلِ عــــاشق
این لاله نه آن لالــه، هزارش نـه هزار است
گفتی کــه دهــــد مـــــژده‌ی گل بـــــاد بهاری
بر بـــاد نکن تکیه، قــــرارش نــه قرار است
مسعود رضایی بیاره
