آخرین غزل

دانم که رفته‌ام ز دست و چو ساغر شکسته‌ام

غـــیر از لــبت ، دل بــه شرابــی نه بســته‌ام

 

بــاران تـــو را سرود و مـــن از پشت پنجره

ای آخـــرین غـــــــزل ، بـــه تماشا نشسته‌ام

 

جــز نغمــــه‌ و شور نــــگاهت ، نمـی زنــــد

این تــــار دل شکستـه و از هـــــم گسستـه‌ام

 

بعـــد از تـو و نغمــه‌ی چشمت در این دیـــار

تنـــهاتریـن شاعــــــر بــــی دار و دستـــه‌ام

 

پا بـــر دلم نهــــادی و گفتـی چــــگونـه‌ای ؟

بنــگر به زیـر پا ، چــه بگویم ! شکسته‌ام !

مسعود رضایی بیاره