بزم جنون

مسعود رضایی بیاره

بزم جنون

عـــاشقم کــردی ، نــکردی ؟ کــرده‌ای دیوانه‌ام

پس رهـا کـــردی ، نـــکردی ؟ در دل ویــرانه‌ام

تا پـــــریشانم کنی ،  دیـــوانه وار آیـــم ز پـــی  

گیسوانت را رها کـــــردی ، رهـــــا بــر شانه‌ام

آشنا کـــــردی ، نـــکردی با نــــگاه خــود مرا؟

بعد از آن کــــردی ، نــکردی از همه بیگانه‌ام ؟

تا بسوزانــی مـــرا شمـــع شب افـــروزم شدی

آتش افکـــــدی ،  نیفکنـــدی ؟ میــان خــانه‌ام !

شمع رخسارت بسوزد هـــر کجـــا در محفلـــی

من همان دیــــوانـه آن مستانه آن پــــروانــه‌ام

تا تــو هستی نـــازنینا ، ساقـــی بـــزم جنـــون

مـــن حریف جمـع سرمستان ایـــن میخــــانه‌ام

گیسوانت را نـــده بر باد ، مـــی سوزم ، نــکن

بیش از این آتش نـــزن در من ، نکن دیـوانه‌ام

سهره ی بـــاغ جنونم ، روی دوش گـــرد بـاد

می رود این سو به آن سو شاخ و برگ لانه‌ام