ایــن چــــه شوریست که با چشم تو آمیخته‌اند
چـــــه شرابیست در این ساغـــر می ریختـه‌اند
مــــن پُـــــر از وسوسه‌ی سوخـــــتن و ریـختنم
یـــا نـــگاهت ز مــی و شعلـــــه بـرانگیخته‌انـــد
رشتـه‌ی شعر مــــن و تـــار پریشان مـــن است
ایــن غـــزلــواره کــه بــر دوش تــو آویخته‌انـد
رشکم آیــــد ز نسیم و گـــُـــل شبِِِِِـــوی بهـــــار
که ز هـــر سو بــه سرت عطــر فرو بیـخته‌انـد
چه بریزم به غـزل خوشتر از این شیوه کـه با
غـــــــزل چشم تــــو و شعر مـــن آمیخته‌انـــد
مسعود رضاییی بیاره
۰ نظر
۰۵ دی ۹۷ ، ۱۷:۱۵