مسعود رضایی بیاره
آسمان
آسمان! کـو آن غــریــــو و تنــــــدر طوفانیت
کـو نــــــگاه مهربــــــان و بــــوسهی بارانیت
در نـــــــگاه آبیت شوق پَــــر پـــــرواز نیست
مـــــوسم سرمـــــای دی بــا رنــگ تابستانیت
چشم در چشم زمین، عاشق نهای، آیا چه شد ؟
گریـــــهی بـــی اختیار و شوق دست افشانیت
برف شد افسانـــــه و بـــاران امـــیدی نا امید
پا کشید از چشمه و جـو آن غـــزلها خوانیت
تنـــدر دیـــوانـهات سر بر نمی کوبــد ز شوق
کــوغــــریو نالـــــههــا و رعــــد کوهستانیت
خشک شد اشک زمین ای آسمان وا کـــن گـره
از میـــــــان ابــــــروان و گـــوشهی پیشانیت
بر بسیط خـــاک عـــالم برف و بارانت نشست
چیست این قهر و عتــاب و خشم بـــا ایرانیت
خشم داری آسمان از بـــوی مـــوی دلبــران !
یا ز تـــزویـــر و دغـــل در فـــوتهی روحانیت
۰ نظر
۲۷ دی ۹۶ ، ۱۱:۳۵