مسعود رضایی بیاره

تالاب خیال

من کـــــه افتاده‌ام از پا , تو بیـــا بر سر من

تا زنـــم بوسه به سر تا قـــــدمت دلبـــر من


دانم ای دوست که مــرگم زخدا می طلبی

تا نیایی نــــــرود جــــان تو جــــان از بــر من


تو بیایی بــه تماشا ، دل دیــــــوانه ز شوق

نزد شعله به ویـــــرانه و بــــال و پـــر من ؟


گـُــــل پرپر شده‌ای بــوس و بینـــداز به آب

یاد آبی کــه ز عشق تو گذشت از سر من


بر سرخــاک من ای دوست  فـراتر بنشین

که نسوزی ز تف اخـــــگر و خـــاکستر من


نیست یک شب که نیـایم لب تــالاب خیال

بـه تماشای نــــــگاهت ، گـُــــل نیلوفـر من


که بگویید به تو ای چشمه‌ی نوشین بهار

حسرت ایــن لب خشکیده و چشم تـر من


نغمـه‌ی سهره‌ی دلسوخته آیـــد به نــــوا

 ورقــی گر بــــزنی موسم گـُــل دفتر من