مسعود رضایی بیاره
خورشید پائیزی
دیریست در این کوچه‌ی تنها خبری نیست
کس مـی نـگشاید دری و رهـگذری نیست
در خـلوت و خاموشی این کـوچه‌ی غمگین
جز خــــاطره‌ی کــوچ پــرستو، اثری نیست
جــــز بــرگ فـــرو ریخته و بــــــاد پریشان
در کــوچه‌ی تنهـائی مـا همسفری نیست
ای رهـــــگذر از فاصــله‌ام بنــــگر و بـــگذر!
بر شاخه‌ی خشکیده‌ی ما بار و بری نیست
دلــــداده بـه خــورشید دم تـــنگ غـــروبیم
از ایــن شب دلخسته امیــد سحری نیست
لختی قــــدم آهسته کن ای بــاد سبک پی
پائیزتــر از خش خش ما بـرگ و پری نیست
نارنجـــی و سرخیـم و بنفشیم و بـه زردی
در آتش آتشکــــده‌ها شعـلـــه‌وری نیست
پائیزترین بـــاغ دل انگیز خـــزانیم رضـــایی
پر جــلوه ز رنگیم و نشان از ثــمری نیست
۰ نظر
۱۳ آبان ۹۵ ، ۰۷:۵۲