دختر اردیبهشتی

مسعود رضایی بیاره

دختر اردیبهشت

یــــــــاد از آن روزی کــــــه سروی ســاده و آزاده بود

مـــــا به او دل داده و او هم بـــه مــــــا دل داده بــــود

چشم زیبـــــــایش فــــــــــروغ بـــــــــــــی زوال آفتــاب

مهربانـــــی‌هــــای او شیرین و صاف و ســــــاده بــود

در نـــــگاهش  زنــــــــــدگانی نغمــه از دل مــی سرود

دختـــــــر اردیبهشت از عطــــر بـــــاران زاده بـــــــود

می نشست اما نه چـون خـاکی بـه پـــای هــــر خسی

 کوهساری سایـــــه‌اش بر روی پــــا افتــاده بـود

از گـــــــرانـی‌هـــــای انـــــدیشه بـــــدخشان دلش

معــــــدن یــاقوت سرخ و گــــــوهر بیجــــاده بـود

پایمـال تُنـــــد بــــــاد مــــــوسم گـُــــــــــــلریز شد

لالــــه‌زاری را کــه دنیـــــا از بهشت آورده بــود

هر که می خواهد بگوید،هر چه می خواهد دلش

او نــگارستانی از گـُـــل‌هــای فــوق العـــاده بـود

سهره‌ی طبـع مرا این نغمـــه خــــوانی‌هــا نبـود

گر نــه او مــــرغ دلــم را در هـــوا پَـر داده بـود