درس وفا

مسعود رضایی بیاره

درس وفا

با همه‌  چــربی  سرپنجـه ولـی چنگی مـا

نبــرد ره بــه سراپـــرده‌ی  دلتنـــگی مــا

 

نگذرانیــد بـه دانشکــده‌ی عشق ، دریــغ

واحـدی درس وفــــا ، دلبـر فرهنـگی ما

 

بـاغ پـائیزم و در رهگــــذر بـــاد خــزان

دل نوازی کند این خش‌خش آهنــگی مـا

 

همدمی بود مرا چـون نی و گرمای نفس

اهــرمن کـــرد پـــراکنــده هماهنگی مــا

 

نوبهـــار آمـد و من بــاغ پُـر از پــائیزم

گــُل و بُـلبـُل نکنـد چـــاره‌ی دلتنگی مــا

دیدم از دور که می رفت و نمردیم از شوق

نیست یک عاشق دلخسته به دلسنگی ما