مسعود رضایی بیاره
دنا بانو
دنــــــــا بـــــانو ، شکـوه آسمانــم
سرافــــرازی میـــــان دشت جــانم
پـُـــــر از آلالـــــــه هــــای آتشینی
بهشت دیگــــــری روی زمینـــــی
نــــــگارستانی از بــــــاغ خـــدایی
نـــدارد بــی تو معنـــــا دلـــربایی
نــــــدانــم دلستانـــی یـــا دل استی
عبیر آسمانــــــی یـــا گِـــــل استی
گیــاه از بــوستان روید گُـــل از تو
ز چشمه آب میجوشد مُـــــل از تـو
ز پـهنــــا دلــکش و بــالا بلایــــی
صفـــــا بــــخش دلِ هیمــالیـایـــی
خــوشا مهتاب و سر بــر دامن تو
عــرق بـــوییدن ار پیراهــــن تــو
کنـــار یـــــال و بــالت پـا کشیدن
به تـو دل دادن از دنیـــــا بـریدن
ز مـن بوییـــدن و آویشن از تـــو
ز مـن بـاران اشک و دامـن از تو
نهم بــــر سینه‌ات سر تا سحرگاه
بنوشم جرعه جرعه چشمه‌ی ماه
گهــی از سوز دل آهـــی بــر آرم
تــو ابـر آلـود گــردی، مــن ببارم
بهـــاری یا بهـــاران از تــو خیزد
شکـوه زنـدگانـــی از تـــو ریــزد
گُل از تــو وام گیرد رنگ و بو را
بـه گـُلش گـر بهایـی هست او را
دل آویـــزی چـــو بــاد نــوبهـاری
ز تو دل بــردن از مـــــن بیقراری