سایه

شمع سوزانــم ، میــان شام تـــــار خــویشتن

گــریم از بـی طــاقتــی هـا در کنــار خویشتن

 

سوگواری می کنـــم در شام بی فردا،  زنــم

نـــم نـــم آبــــی ز چشمم بر مـــزار خویشتن

 

چون گل حسرت که ماه مهر میروید ز خاک

مـانده‌ام در فصـل زرد بــی بهـــار خــویشتن

 

آمـدم چون سایه و چون سایه کی بر جا نهم

جـای پـــای زندگــی  در رهــگـذار خویشتن

 

کبک دست آموزم و پرواز رفت از یـــاد مـن

مانده‌ام چون مرغ اهلی در حصار خویشتن

مسعود رضایی بیاره