مسعود رضایی بیاره
شب زده
ایـــرانِ مــــن آن هیمنه و هــوی وطن کو
در گــُلشن اندیشه و دل بـــــــوی وطن کو
چشم همه دنیــــا بـــه تو بود ای مه تابان
وا کن نگهت ، چشم کسی سوی وطن کـو
بر زلف سخن شانــــه زدی در همه آفـاق
گیسوی وطن ، بوی وطن موی وطن کو
یک بـــاغ پُــر از سرو سر افراخته بــودی
یک سرو سر افراخته بـر روی وطــن کــو
بــر گـــُرده‌ی خورشید فلک گــَرد فشانـدی
آن توسن تــازنـــده‌ی تک پــوی وطن کـو
دنیـــــا ز تـو امیــــد فروغ دگـــری داشت
در پهنه‌ی این شب زده سوسوی وطن کو
۰ نظر
۲۱ فروردين ۹۷ ، ۰۸:۴۱