نفسم آمــــــــد و پیشــم نفــسی بیـش نبـــــود
شب مــــا را سحری بـــود کـــه در پیش نبود
من چنان محو تماشا که در آن شعله‌ی شوق
آب مـــی گشتم و آنـــی خبـر از خـویش نبود
تا زدم چشم به هم صاعقــه وار آمـد و رفت
نـوش خنـــد سحر و صاعقـــه بـی نیش نبود
فـّـر شاهنشهی افتــــــــاد بــه ویـــــرانه مــن
کــــــه گــذارش بـه درِ خانــه‌ی درویش نبود
زخــــم‌هـا در دل و آن مـــرهم درد دل مــــن
بــا خـــبر از مــن و احـــوال دلِ ریش نبــود
مسعود رضایی بیاره
۱ نظر
۲۴ مهر ۹۷ ، ۱۲:۴۵