مسعود رضایی بیاره
شور شیرین
من کــه بی سازم و نــاساز , نـگارا تــو بساز
خــــار زیبـــا و دل آراست ، کنــــار گــُـــل نــاز
شور شیرین به دل و «جامه دران» آمـده ام
باربُــــد گـــونه بغل گیر و به چنــــگم بنـــواز
به نگاهــــی که تو دانی چـــه به ما می بکند
شعله در جــــان من انداز و وجــــودم بـگداز
غــــزلی ساز کن از نغمـــهی پُـر شور نـــگاه
کز پس پــــــردهی شهناز در آیـــم به حجــاز
تا شوم غــــرق نــــگاه تو و دریــــای خیـــال
پلک بر هم نـــزن ای چشم تـــو آئینـــهی راز
رفتهای ، ماندهام ای دوست من و خاطرهها
دارید این خــاطره ها ، منظـره ی چشم نواز
سهره ی بــــاغ توام ، داغ جـــــدایی بــر دل
بر کشم آهــــــی و گـــاهی به هـــوایت آواز
۰ نظر
۱۵ آبان ۹۵ ، ۰۸:۱۱