لاله رو

مسعود رضایی بیاره

لاله رو

سیه چشمان مــــن بیمـارم از تـو

سر شب تــا سحر تب دارم از تـو

 

نه در خواب و نه بیـداری نـگارا

رها می گــردد این افکارم از تــو

 

نه دست آنــــکه دستانت بــگیرم

نه پــــای آنکه دل بـردارم از تـو

 

چو بیماری که می خواهد بمیرد

گهی بیهوش و گه هشیارم از تو

 

میـان دشت سینـــه لالـــــه رویا

شقایق رُسته بــر گـــلزارم از تو

 

میــــــــــان آسمان دیــــــــدگانـم

ستاره تـــــا سحر بشمارم از تـو

 

من آن  ابـــر بهـارانــم کــه دارد

به دامـن جــوی‌هـا کهسارم از تو

 

دل انــگارد که داری با وی اُلفت

بگو دل را که مـن بیــزارم از تـو

 

زمـانـــه صــد بهانـــه پیشت آرد

ببند تــــا  ره دیـــــــدارم از تــــو

 

به صحـــــرای دلم گر پا گـذاری

برآرد دسته‌ی گُـــل خـــارم از تو